Lieve Magra
Ik herinner me nog heel goed toen ik Magra (inmiddels omgedoopt naar Patrasche maar ik zal ze in dit verslag om gemakshalve Magra noemen) op woensdag 6 oktober 2010 bij haar opvanggezin Gwen en Sjoerd heb opgehaald.
Ik reed er met gemengde gevoelen naar toe want thuis had ik een roedel die het goed met elkaar kon vinden, bestaande uit Erko, mijn Amerikaanse stafford, vier poezen en Biko de roodstaartpapegaai, die het gewoon was om alle dagen uit zijn kooi te komen en in huis rond te vliegen. Hij denkt dat hij de baas is, daagt de andere dieren allemaal uit en als ze te dicht komen valt hij ze aan. Ze hebben allemaal respect voor hem maar ik vroeg me af hoe Magra zou reageren. Met Erko had ze reeds vroeger contact gehad en dat was goed verlopen.
In Spanje was Magra getest met poezen en ze had de test goed doorstaan. Dus dat moest lukken hield ik me voor. De rit naar huis verliep uitstekend maar voor ik mijn woning betrad deed ik haar ik voor alle zekerheid toch maar de muilkorf om, die ik op aanraden van galgo aid had gekocht. In de living lag een poes in de mand en Magra haalde onmiddellijk uit naar haar. Oef, wat een geluk dat ze de muilkorf om had dacht ik. Ik heb dan gedurende enkele dagen de muilkorf omgedaan telkens er een poes aanwezig was en corrigeerde haar met een ruk aan de leiband en de vermaning "foei". Ik had de leiband zelf om mijn middel gebonden zodat ik nooit te laat was met de correctie. Toen ik na enkele dagen bemerkte dat haar aandacht verminderde voor de poezen, besloot ik de muilkorf uit te laten en er hebben zich nooit meer problemen voorgedaan met de poezen. De poezen buiten evenwel blijven haar interesse opwekken. Die behoren voor haar nu eenmaal niet tot de roedel.
Wat de papegaai betreft, deze heeft ze nooit een blik gegund, totale desinteresse van harentwege.
De eerste nacht heeft Magra rustig geslapen en heb ik haar geen enkele keer gehoord. In het begin was ik niet geneigd om tezamen met de twee honden te gaan wandelen en ging ik om beurt. Ik moest echter vlug vaststellen dat het haar niet beviel om alleen achter te blijven,vermits ze een paar keer de gordijnen verbouwde. Uiteindelijk besloot ik om met beiden tezamen te gaan wandelen en dat doen we nog steeds. Inmiddels is er sinds verleden jaar een derde hondje bijgekomen uit een Belgisch asiel. Ze noemt Kyra en het is een mopshondje. Ze is heel lief en ze is volledig geaccepteerd in de roedel (de wandeling is dus nu met 3).Toen men Magra in 2010 in Spanje heeft gevonden werd haar leeftijd geschat op 7 jaar, dat houdt in dat ze nu ongeveer 10 jaar is. Zij is echter nog zeer actief voor haar leeftijd en vindt het reuze als ze kan loslopen. Ik heb het geluk om in de nabijheid van een klein park te wonen waar ze naar hartenlust kan los rennen. In de eendjes heeft ze nog altijd zeer veel interesse maar totnogtoe zijn er nog geen ongelukken gebeurd. Eenden kunnen gelukkig ook vliegen zodus moet zij toch steeds het onderspit delven.
In het begin durfde ze wel een beetje apathisch uit de hoek komen en verstarde ze soms als ik haar wou knuffelen. Ik kan dit begrijpen als je al die jaren nooit een knuffel hebt gekregen en niet aangehaald werd weet je natuurlijk niet wat je met die liefkozingen moet aanvangen. Maar nu gebeurt het meer en meer dat wanneer ze 's avonds naast me op de zetel ligt, haar kopje op mijn been legt en ' s morgens aan het ontbijt voel ik soms hoe ze haar kopje onder mijn arm steekt en dat geeft mij zo een apart warm gevoel dat ik niet kan beschrijven. Op dat moment voel ik me altijd intens gelukkig dat ik haar heb.
Ik merk wel op dat ze het nog steeds moeilijk heeft om een deurgat binnen te gaan. Zo blijft ze na elke wandeling in de gang staan en moet ik haar steeds aanmoedigen om binnen te komen. Hetzelfde doet zich voor als ze uit de tuin komt. Ze blijft dan in de veranda staan tot ze volledig zeker dat ze binnen welkom is.
Met oudejaar dacht ik thuis te blijven en samen met de dieren te vieren maar op de valreep besliste ik dan toch nog om op familiebezoek te gaan. Toen ik terug thuiskwam moest ik vaststellen dat de gordijnen afgetrokken waren en volledig gescheurd. Nadien heb ik vernomen van de buren dat men nogal hevig tekeer was gegaan met vuurwerk in de straat. Arme Magra zal ontzettend bang zijn geweest en ik heb me voorgenomen om in de toekomst met oudjaar niet meer uit te gaan.
Nu nog even de reden uiteen zetten waarop ik haar de naam Patrasche heb gegeven. Zoals sommigen misschien weten bestaat er een novelle uit de 19de eeuw genaamd "A dog of Flanders". Het verhaal speelt zich ergens af in het Antwerpse(vermoedelijk Hoboken) en klaagt de armoede en de dierenmishandeling aan die toen in Vlaanderen heersten ( honden dienden toen nog een kar te trekken.) In het verhaal is Patrasche een mishandelde hond die door het jongetje Nello en zijn grootvader wordt gevonden. Het verhaal mag dan wel fictief zijn maar de hond Patrasche heeft werkelijk bestaan.Uit de documentaire "Patrasche a dog of Flanders", waarover ik beschik blijkt namelijk dat de hond van schilder Peter Paul Rubens de naam Patrasche droeg. Ik vond dit toen reden genoeg om mijn galgomeisje deze naam te geven. Patrasche is nu ongeveer 10 jaar oud en dus niet meer zo jong. Ik hoop vurig dat ik ze nog ettelijke jaren bij me mag hebben en huiver reeds bij de gedachte dat er een dag zal komen dat ze er niet meer zal zijn. Hopelijk ligt deze dag nog veraf.
