Adoptieverhaal van ons Sally, nu Nina

Cindy, Sally (nu Nina) haar adoptiemama vertelt : Ik heb altijd al graag windhonden gezien maar net zoals veel mensen dacht ik altijd dat een winhond uuuuren moet kunnen wandelen of een mega grote tuin nodig heeft om zich in uit te leven. Toen ik de Galgo ontmoette van een vriendin was ik op slag verliefd. Vooral die zachte blik en lieve, rustige houding raakten me. Ik was echt verbaasd te zien hoe rustig deze hond was in huis. En mijn verbazing werd nog groter toen ik hoorde dat haar hond genoeg had aan een dagelijkse wandeling van een half uurtje tot een uur en dat een keer 5 minuten gek doen en spelen in de tuin voldoende waren om de rest van de dag een rustige hond in huis te hebben. Zo begon het bij mij echt wel te kriebelen om er zelf ook ééntje te adopteren!

Doordat de Galgo's zo'n lieve, rustige honden zijn waren mijn kindjes ook meteen verkocht. Papa was moeilijker te overtuigen maar heeft nog geen spijt gehad dat hij heeft toegegeven :)
Zo konden we beginnen kijken of er een geschikt hondje voor ons gezin beschikbaar was. We hadden een paar dingen opgeschreven die voor ons van belang waren bv goed zijn met kinderen, overweg kunnen met katten, geen té energieke hond omdat onze tuin niet zo groot is,... en van de hondjes die daaraan voldeden kozen we voor Sally (nu dus Nina). De adoptieaanvraag verstuurd en al snel kreeg ik Anita aan de lijn. Dat was het zenuwachtig afwachten tot het huisbezoek en nog zenuwachtiger wachten op het resultaat!
Maar we kregen goed nieuws, onze aanvraag was goedgekeurd en we mochten Sally gaan bezoeken. Het was een serieus eind rijden maar dat hadden we er voor over :)

We waren meteen verkocht natuurlijk toen we Sally ontmoetten. Behalve mijn dochter... zij was erg geschrokken toen Sally de typische 'Galgo lach' toonde en was bang van Sally. Nadat ze een tijdje verscholen achter papa zijn rug had zitten toekijken hoe mama en broer Sally aaiden begon ze een beetje te ontdooien. De mevrouw van het opvanggezin stelde voor om eens samen te gaan wandelen en dat zag mijn dochter wel zitten. Toen zij van de mevrouw de riem van Nina mocht vasthouden straalde ze van trots en na een paar minuten was het weer helemaal in orde en was ze niet meer bang. Oef! :)

Op 7 mei was het dan eindelijk zover, we mochten Sally ophalen. Omdat ik dit op zich geen mooie naam vond en onze poes al Lilly heet (vond dat nogal op hetzelfde klinken) hebben we gekozen om haar de naam Nina te geven. Ze luisterde heel snel naar haar nieuwe naam en de eerste 2 weken was het de meest voorbeeldige hond. Daarna begon Nina duidelijk meer los te komen en begon ze ook uit te proberen waar wij onze grenzen trokken. zo kon ze erg opdringerig zijn als we aan tafel zaten, als we sokken en schoenen wilden aandoen kwam ze ook zodanig tegen je aandrummen dat je niks meer kon doen of ze wilde bv niet uit de zetel komen 's avonds voor een laatste plasje,... Allemaal geen erge dingen maar in het begin is het toch wel wat zoeken en aanpassen hoe je dit best aanpakt (toch voor ons, die niet gewoon waren een hond in huis te hebben). Na een tijd begon Nina ook soms tegen dingen aan te plassen in huis en ook bij andere mensen in huis, iets wat ze bij het opvanggezin nooit had gedaan. Omdat we zelf geen patroon konden ontdekken waarom en wanneer ze dit deed hebben we de hulp van de GAE nazorg ingeroepen. Misschien deden wij iets fout zonder het te weten? Ingrid van de nazorg had al snel door wat er scheelde en gaf ons tips om mee aan de slag te gaan. Eenvoudige dingen die toch een groot verschil maakten voor Nina.

Ondertussen is Nina bijna 4 maanden bij ons en het is al een heel verschil bij in het begin. Nu blijft ze meestal netjes op haar plaats als we gaan eten en als ze aan tafel komt kijken is ze niet opdringerig en gaat na eventjes zelf weer weg. Sokken en schoenen aandoen lukt nu ook al vrij vlot, ze weet dat ze ons wat ruimte moet geven al vraagt dat duidelijk veel zelfbeheersing als ze enthousiast is ;) Het binnen doen is ook helemaal opgelost. In het opvanggezin speelde ze niet en hier ook niet in het begin. De eerste keer dat ze begon te spelen in de tuin vergeet ik nooit. Ik was echt ongelooflijk blij daarmee! Het is zo leuk om je hond te zien openbloeien en te leren kennen. Zo weten we nu al dat Nina enkel wil spelen met zachte speeltjes en liefst met piepertjes in. Ze komt ook al uit zichzelf haar speeltje terug aan mijn voeten leggen zodat ik het nog eens weg zou gooien. Zo'n kleine dingen zijn dan echt super want je merkt dan ook dat je band steeds hechter aan het worden is.

We zouden Nina echt voor geen geld meer willen missen! Elke dag doe ik mijn wandelingetje met haar in het park en dat doet ons beiden deugd. In het weekend proberen we altijd om met het hele gezin een lange wandeling te doen op een andere lokatie. Nina geniet daar enorm van. Mijn kinderen, die anders steen en been klagen als er gewandeld moet worden, kijken er nu altijd zelf naar uit om samen te gaan wandelen. Vooral als we samen met andere Galgo eigenaars gaan wandelen, dan kunnen ze ook eens andere hondjes knuffelen en als ze een hondje mogen lenen om mee te wandelen dan zijn ze supertrots :) Zelfs mijn man is ondertussen echt dol op Nina!

De mensen van GAE verdienen ook een dikke pluim want ze staan echt altijd voor je klaar om vragen te beantwoorden, om hulp en steun te bieden. Bij hen een Galgo adopteren was één van de beste beslissingen in mijn leven !