Adoptieverhaal Vivi

Vivi - verhaal van een Rescue Dog

Adopt, don't shop

Lieve mooie Vivi,

Wat ben jij een fantastisch, dapper en flink galgo meisje !

Een 3 tal maandjes geleden kwam je aan ... zoo bang dat je was, ik moest je dragen in de luchthaven omdat je niet durfde te stappen op de gladde tegels van het luchthaven gebouw. Bij aankomst kwam je niet zelf uit de auto en moest ik je er zelf uitpakken.

De eerste 2 weken was je volledig geblokkeerd en stressed. Je leefde onder de trap in de gang en enkel als we je aanlijnden om te gaan wandelen kwam je langzaam mee. Je was zo onzeker en wist niet wat je overkwam, zodat je maar om de 24 uur pipi deed en het verder urenlang ophield ... Nadat er bij de dierenarts een echo genomen werd, kregen we gelukkig bevestiging dat er niets medisch aan de hand was. We gingen 4 tot 5 keer per dag wandelen zodat je toch maar iets zou doen. En dan werd je heeel uitbundig beloond en kreeg je je lievelingssnoepje. Zo gingen we langzaam van 1 keer op de 24 uur naar 2 keer op de 24 uur en intussen loopt dit allemaal prima. Je kende geen enkel huiselijk geluid ... waarschijnlijk had je als fokteefje altijd in een donkere schuur of hok geleefd. De ijskast die openging, de koffie die doorliep, de mixer, de muziek die opstond ... elke keer probeerde je je angst te overwinnen.

We bouwden de tijd die je in de woonkamer doorbracht stilletjes op, eerst een uurtje, dan 2 uurtjes, dan een halve dag ... tot jij aangaf 'ik kan niet meer' dan begon je te ijsberen en te piepen en lieten we je terug naar je veilig plekje in de gang gaan onder de trap. Lomootje voelde je onzekerheid heel goed aan en kwam dan bij jou liggen of staan alsof hij wou zeggen "Vivi, hier ben je veilig, er zal niets gebeuren".
Een 4 tal weken geleden was je gezellig buiten samen met Lomo en Robin. Ik wou snel even stofzuigen, iets wat we voordien om beurten deden, telkens als je was gaan wandelen. Je kwam eerst rustig kijken aan de schuifraam dus ik dacht 'hey dit is oke' ... tot je ineens naar binnen liep, recht op mij en de stofzuiger af. Ik zette deze onmiddellijk uit, maar het was al te laat, ik zag de paniek in je ogen en je draaide je om en vluchtte naar buiten. Volledig in paniek zocht je een uitweg en vanop de lounge zetel buiten probeerde je over de omheining van 2.20 te springen ... tijdens je sprong kon Robin je gelukkig opvangen ... ik mag er niet aan denken wat er anders was gebeurd.

Ook van de TV ben je wekenlang panisch geweest, dan ging je opnieuw op je veilig plekje in de gang liggen en zagen we jou niet meer. Sinds een 2 tal weken hebben we dit opgebouwd, eerst met een stilstaand beeld en jij aan de leiband een 10 tal meter verder op een kussen, samen met mij en Lomo, daarna met klank, een rustig programma ... En nu sinds 2 dagen, lig je los op een kussen in de living als de TV opstaat. Nog niet dichtbij, maar ook niet meer ver weg in de gang. Af en toe kom je eens tot bij ons voor een knuffel ... echt toppie, dan zijn we zooo trots op jou.
En dan vandaag de laatste stap ... Vivi eens lekker laten crossen en spelen op de hondenweide met Lomo ... You did it girl ! Heerlijk om jullie samen bezig te zien. Maar we bleven alert en gelukkig zag Robin de kat achter de draad eerst, zodat ik je tijdig kon aanlijnen, want jouw jachtinstinct is een ander aandachtspuntje waar we rekening mee moeten houden, buiten je angsten, je snelheid en dat je zo hoog kan springen.

Op 3 maanden tijd ben jij enorm geevolueerd en wij zijn blij dit te mogen meemaken en jou te kunnen ondersteunen hierbij. Blij dat je nu deel uitmaakt van ons gezinnetje en je Lomo zijn vriendinnetje bent !