Yzar en Rasta in het rusthuis
Met mijn vorig galgoteefje Alfa bezocht ik reeds oudjes in het Salvatorrusthuis. Maar in de lente van vorig jaar is ze jammer genoeg reeds op de ouderdom van 9 jaar overleden aan de gevolgen van Leishmania.
Lang ben ik evenwel niet zonder windekindje gebleven. In augustus 2012 vond ik Yzar op de website van Galgo Aid. Het was want men kan zeggen "liefde op het eerste gezicht". Yzar verbleef in opvang in Belgie. Bij de kennismaking bleek dat ze toch nog een beetje timide maar mijn jarenlange ervaring als honden (mensen) opvoeder en het feit dat zij zich uit zichzelf herstelde, deed mij er toe besluiten haar een kans te geven. Binnen de kortste keren werd Yzar mijn beste maatje. Na een drietal weken aan mekaar te wennen en met haar nieuwe omgeving op een rustige manier kennis te hebben gemaakt, besloot ik dat de tijd rijp was om haar het rusthuis eens te laten ontdekken.
En de kennismaking daar verliep veel beter dan gedacht ! Ik liet haar dan ook al kennismaken met een paar oudjes en dat verliep ook wonderwel, wat deed mijn maatje het goed ! Ik wil er wel even bij vertellen dat ik mij gedurende verschillende jaren verdiept heb in hondentaal, maw hoe honden door middel van lichaamsuitdrukkingen en geluid met elkaar communiceren. Het is dan ook de kunst je hond te leren begrijpen wanner hij/zij je vertelt wanneer een ontmoeting te druk wordt zodat je op tijd meer afstand kunt nemen voordat je hond gestrest geraakt. Het belang van mijn maatje staat immers altijd voorop en op deze manier kunnen mens en dier optimaal van mekaar genieten.
Yzar is nu een welgekomen gast waarop een twintigtal bewoners van het rusthuis nu iedere donderdag naar haar bezoekjes uitkijken zodat ze haar kunnen knuffelen. De meeste voldoening bij deze ontmoetingen heb ik zelf in de demente afdeling, waar Yzar er telkens weer in slaagt om erg demente mensen toch nog heldere momenten te bezorgen.
In februari is er dan nog een schatje nl ons Rasta bijgekomen. Mijn vrouw Anny wiens vorig hondje, een cavaliertje, al bijna een jaar geleden overleden was, keek ook uit naar een nieuw hondje. Op de site van Galgo Aid stond op zekere dag Rasta, een wit, langharig galgoteefje.
Wat een schoontje, dat is iets voor mij zegde mijn vrouw. Rasta kwam dan bij ons in opvang en na een goede week kreeg ik een mailtje met de vraag hoe het Rasta verging ? Antwoord maar zij mijn vrouw dat zij hier nooit meer weggaat :-) Sinds kort heeft ook Rasta haar debuut gemaakt in het rusthuis en ik moet zeggen, zij doet het alsof ze het jaren doet. En de rusthuis bewoners ontvangen ook haar met open armen. Tot daar mijn succesverhaal over onze 2 prachtige galgos.
PS: Wie hondentaal een beetje beter wil leren begrijpen is het boek, Kalmerende Signalen, van Turid Rugaas zeker een aanrader.
