Vrijwilliger aan het woord - Anita

ZOU JE DE LEZERS IN HET KORT WILLEN VERTELLEN WIE JE BENT

Ik ben Anita, 44 jaar jong en samen met mijn echtgenoot Robin en onze dochter Sari, wonen wij in het gezellige St-Job. Uiteraard lopen er ook bij ons viervoeters rond :)  Bo, een kruising podenco die net 10 jaar geworden is en Loomsie onze galgo die 6 jaar oud is (al zou je het niet zeggen als je hem door het huis ziet vliegen of op de hondenweide ziet crossen). Sinds kort heeft Sari ook een halve stal paardje Gipsy, die door ons, als echte dierenvrienden, al heel graag gezien wordt en dus zeker het vernoemen waard is in dit artikeltje.

HOE LANG BEN JE AL VRIJWILLIGER BIJ GAE

“Time flies when you’re having Fun”, dus intussen reeds 8 jaar bij GAE. Daarvoor was ik een 2 tal jaartjes vrijwilliger bij SHIN, de organisatie waar we Bo geadopteerd hebben. De liefde voor de Spaanse honden werd alleen maar groter en zeker voor de Windhond, de Galgo Espanol. Na een inwerkperiode van een 3 tal maanden bn GAE ... , werd ik gevraagd om bestuurslid te worden. Ik wist absoluut niet waartegen ik JA zei op dat ogenblik, maar heb er geen moment spijt van gehad en kan alleen maar dankbaar zijn dat ik mag meewerken aan een prachtig Rescue verhaal samen met mijn collega vrijwilligers ! 

HOE BEN JE IN CONTACT GEKOMEN MET GAE

Ha ha, das een leuke vraag en eigenlijk zou Viviane deze beter kunnen beantwoorden. SHIN en GAE stonden op de Dierenhappening in Hasselt en SHIN had verjaardagskalenders laten maken, waarvan we er die dag veel verkocht hadden. Ik was al eens aan een paar andere info standen gaan kijken en praten en de Dames van GAE (Ingrid Van Damme, Daniella en Viviane) vond ik echt sympathiek. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en probeerde aan hen de laatste kalender te verkopen  Tot op de dag van vandaag vertelt Viviane dit verhaal nog ! Ze vond mij toen eigenlijk een beetje een brutaaltje maar dacht tegelijkertijd “zo iemand moeten wij ook hebben”.

WAAROM BEN JE VRIJWILLGER BIJ GAE

Dat is een gemakkelijke vraag om te beantwoorden, omdat GAE TOP is, omdat Galgo’s fantastische honden zijn, omdat je toffe mensen ontmoet en het me (meestal) een goed gevoel geeft. Ik sta 200% achter de werking en visie van Galgo Aid : kwaliteit boven kwantiteit, focus op windhonden omwille van de specifieke windhondenproblematiek in Spanje, het principe van opvang zodat we onze hondjes goed kennen en een goede match met de adoptanten kunnen nastreven, geen moeten maar wel mogen, geen snelle adopties maar wel goed doordacht, ... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

WAAROM DOE JE VRIJWILLIGERSWERK EN WAT HEEFT HET JE TOT OP HEDEN GEBRACHT

Elke dag worden we gebombardeerd met slecht nieuws ... op TV, in de krant, via Facebook. Ik heb ‘soms’ een grote mond maar diegenen die mij kennen, weten dat ik eigenlijk een gevoelig zieltje ben. Ik kan niet zo goed tegen harde beelden, onrecht en al dat slecht nieuws. Mijne kop in het zand steken en niets doen, dat is ook niets voor mij, dus blijft er nog maar 1 ding over he en dat is er zelf, actief iets aan proberen te doen, al is het maar een klein beetje proberen “het verschil” te maken.
Door de jaren heen, heb ik verschillende vrijwilligerstaken gedaan : voedselinzamelacties, huisbezoeken, projecten (paaseiren, vlaaien, kalenders), planning maken van wandelingen en evenementen, vluchtbegeleidingen, administratie allerlei, website aanpassen, contact met Spanje voor de honden,coordinatie vluchten en opvang, ... Ik heb dus een heel wisselend takenpakket en spring graag bij waar het nodig is. 

WAT ZIJN DE LEUKSTE EN MOOISTE DINGEN DIE JE HEBT MEEGEMAAKT

Goh ... daarvoor zal je het boek dat Gwen en ik “op een dag” gaan schrijven moeten kopen. We hebben alvast een titel : GAE achter de schermen, een lach en een traan. Er zijn gewoon zoveel mooie en ontroerende mooie momenten geweest de laatste 8 jaar, teveel om op te noemen. Met stip op 1 staan uiteraard de reisjes naar Spanje omdat ik daar echt het gevoel heb heel dicht bij de honden te staan en de Spaanse problemen. De bezoekjes aan de dodingsstations zijn hard, maar horen er voor mij ook bij als ik naar Spanje ga, ik wil er mijn ogen niet voor sluiten, het is nu eenmaal spijtig genoeg, anno 2016 nog altijd, de harde realiteit ! Al zal ik de dag dat ik een zwanger galgo moedertje niet kon redden, nooit vergeten. Maar zeker ook zoals sommige andere collega’s al gezegd hebben, de aankomsten van de hondjes, dat is telkens weer spannend en nieuwsgierig afwachten om daarna blij te zijn dat ze veilig en wel toegekomen zijn, want het verloopt niet altijd van een leien dakje ... Zo zijn er al 2 keer honden op de verkeerde vlucht gezet en in een andere luchthaven in Belgie aangekomen en 1 keer was men zelfs de honden ‘vergeten’ uit te laten en zijn de arme sukkels terug mee naar Spanje gevlogen !! Soms zitten we ’s avonds laat (of ’s nachts) in de luchthaven en regelmatig ook op onmenselijke uren ’s morgens, maar het is het allemaal waard als je die kwispelende staartjes ziet van de honden die uit de transportkooien komen. Als ik zelf niet naar de luchthaven kan gaan omdat ik moet werken bv, vind ik dat altijd heel spijtig. Gelukkig houden we mekaar op de hoogte van het reilen en zeilen op de luchthaven en ik ben dan ook altijd pas gerust als mijn collega vrijwilligers een sms’je sturen dat de hondjes ‘veilig’ in onze auto’s zitten  En dan uiteraard onze eigen Rescue verhalen, zorgenkindjes met speciale breuken die we hier in Belgie laten opereren door specialisten zoals Arco, Zita, Yellow, Rosauro, ... zo’n diertjes een kans op een mooi leven kunnen geven en hen terug zien rondcrossen daarna, dat is onbeschrijflijk.

WAT WAREN JE EERSTE ERVARINGEN TOEN JE VRIJWLLIGER WERD BIJ GAE

Vandaag staat een hond soms nog maar een dagje op de website en hebben we al verschillende adoptie aanvragen ontvangen. Dit was 8 jaar geleden nog wel even anders. Galgo Aid als organisatie was bij vele mensen onbekend ... en dus (geheel onterecht) onbemind. We waren de eerste jaren dan ook veel weekends op stap en stonden met onze verkoop en info stand op dierenhappenings, beurzen en jaarmarkten. Dit heb ik altijd heel leuk gevonden om te doen. Het viel me ook direkt op dat bij Galgo Aid alles correct geregeld was ivm de financien, iets waar ik zelf heel veel waarde aan hecht.

WAT VIND JE MINDER LEUK

Zijn er minpunten aan vrijwilligerswerk ? Ja toch wel, spijtig genoeg heeft de medaille ook een keerzijde ... Zo erger ik me wel eens als de dingen niet gaan zoals gepland of als ik het gevoel heb dat we niet genoeg kunnen doen om de collega’s in Spanje te helpen.
Als ik zou moeten samenvatten waar ik moeite mee heb: organisaties die mekaar het licht in de ogen niet gunnen, adoptanten die hun Rescue hondje geen kans geven en te snel opgeven als er problemen opduiken, als het asiel in Spanje overvol zit en we niet aan de noodoproepen kunnen beantwoorden omdat we niet genoeg opvanggezinnen hebben en last but not least ... een GAE hondje dat gaat lopen ! In al die jaren kan ik deze gelukkig nog op 1 hand tellen, wat op zich al een hele prestatie is. Maar als het probleem zich stelt, dan vragen mijn collega vrijwilligers aan mekaar “wie gaat er Anita bellen”, want niemand staat te popelen om mij aan de telefoon te krijgen dan. Ik ga nl echt efkes volledig uit mijn dak dan ! Niet omdat ik dan kwaad ben op de mensen zelf, want ik begrijp “soms” (en nu gaan er een paar lachen) dat een ongeluk snel gebeurd is ... (echt wel) ... maar ik denk dan aan “ons GAE windekindje” dat daar ergens moederziel alleen en bang rondloopt, honger en koud heeft en aan allerlei gevaren blootgesteld is. Dus als het al eens gebeurd, dan is het alle hens aan dek en organiseren we een gecoordineerde zoektocht en zetten we indien nodig onze vangkooi. We rusten niet, tot “ons GAE windekindje” terug veilig en wel is, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat als het moet. Het mooie aan “een wegloopverhaal” is dat we dan telkens weer merken, hoe goed we georganiseerd en op mekaar afgestemd zijn. Het maakt niet uit waar de hond is gaan lopen, al is het de andere kant van het land, we rijden daar “gewoon” naartoe, verschillende keren per dag of per week als het moet, zolang als nodig. Of zoals ons Gwen, die neemt de trein, het hele land door ! Zij kan trouwens nog een leuke anekdote vertellen over een Galgo die was gaan lopen (in dit voorbeeld eigenlijk door de adoptanten hun eigen schuld en onvoorzichtigheid). Het was een opvangertje van Gwen, dus ik heel de weg daar naartoe in de auto van “Gwen, blijf rustig, maak u niet kwaad, we gaan gewoon uw opvangertje zoeken etc etc” Komen we daar aan en stonden Mevrouw en haar dochter klaar om naar de kapper te gaan ? Terwijl hun hond juist was gaan lopen ? Ah ja, wij kwamen toch om te zoeken. Nadat ik zelf holderdebolder vrijaf genomen had op het werk en na 150 km in de auto met de nodige bezorgdheid (stress) was dat even teveel van het goede en ja hoor, Gwen bleef heel rustig, maar van mij zullen we maar zwijgen he (niet voor publicatie vatbaar) 

HEB JE EEN PERSOONLIJKE AMBITIE DIE JE ALS VRIJWLLIGER WIL NASTREVEN

Ik zou het fijn vinden mochten we ons vrijwilligersteam nog een beetje kunnen uitbreiden met toffe, gemotiveerde collega’s. Wij zijn nog altijd op zoek naar extra hulp, zodat onze vaste vrijwilligers waarvan de meesten al jaren actief zijn binnen de organisatie, het af en toe eens wat rustiger aan kunnen doen en we het werk beter kunnen verdelen. Binnenkort organiseren we daarom 2 info dagen, waarbij we mensen die vrijwilliger willen worden, informatie geven over de verschillende zaken en taken waarbij we hulp nodig hebben alsook de werking en visie van Galgo Aid zullen toelichten. Dus aarzel zeker niet om ons te contacteren want alle beetjes helpen en wij, maar vooral de windhonden in Spanje die ons nodig hebben, zijn alvast heel dankbaar.

HEB JE EEN TIP VOOR MENSEN DIE VRIJWILLIGER WILLEN WORDEN

Jaaaa gewoon doen ! Echt he, het is super, geweldig, leuk en soms ook heel intens en triest. Een lach en een traan zoals wij vaak zeggen, maar het blijft de moeite waard. Soms ben ik moe na een dag werken en als ik dan thuis kom heb ik nog vanalles te doen: keuken opruimen, huiswerk maken met onze dochter, met de honden wandelen of naar de hondenweide, ... en daarna “moet” ik dikwijls nog mijn computer opzetten om wat dingetjes te regelen voor GAE of emails te beantwoorden. De ene dag gaat dit goed, de andere dag is het er echt teveel aan, maar op de langere termijn ben en blijf ik blij dat ik vrijwilliger mag zijn voor en bij Galgo Aid. Het is zeker niet altijd evident om een drukke voltijdse job te combineren met mijn gezinsleven en Galgo Aid, maar de mensen die ik heb leren kennen, de vele succesvolle adopties, de tripjes naar Spanje, de taken die ik mocht vervullen ... maken het allemaal de moeite waard ! Het is een stukje bagage dat ik mijn hele leven meeneem en iets wat niemand me nog kan afnemen.

IS ER MISSCHIEN NOG IETS DAT JE AAN DE LEZER KORT WIL OVERBRENGEN

Ik vind het fijn dat we jullie via de korte interviews van “Vrijwilliger in de kijker” kunnen laten kennismaken met de fantastische mensen die allen hun steentje bijdragen binnen ons Team. We zijn een heel gevarieerd team, vrouwen en mannen van verschillende leeftijden met verschillende beroepen, andere levenservaringen en achtergrond. Daardoor soms ook met een andere mening, maar dat maakt het juist zo interessant. Elk verhaal is uniek en vooral persoonlijk, vanuit het hart.