Vrijwilliger aan het woord - Herwig

Zou je de lezers in het kort vertellen wie je bent ?

Mijn naam is Herwig De wilde, 59 jaar, afkomstig van Lillo Fort en hier ook lang woonachtig geweest. Ik ben opgegroeid met dieren: honden, katten en duiven evenals de dieren die in de weiden in Lillo rondliepen. Nadat onze hond gestorven was, mocht ik pas een andere halen na mijn studies. Ze verschoten nogal toen ik met een Duitse herder uit het asiel aankwam. Begonnen met I.PO. africhting en dit lang gedaan, of toch zolang dat ik zag dat Monty zelf het leuk vond om te doen, want dat was het belangrijkste voor mij.

Nadien kwam voor 14 jaar een labrador in mijn leven, ook super, en dan kwam Drieke de Galgo. Ze Luisterde niet, ze pikte ons eten, ze ging lopen !! En toch ... ze keek eens diep in men ogen en ik was verloren ha ha. Ik had voor lange tijd m’n beste en liefste vriendin.

Hoe lang ben je al vrijwilliger bij Galgo Aid ?

In oktober 2016 reeds twee jaar en heb er nog geen dag spijt van gehad.

Hoe ben je in contact gekomen met Galg Aid en waarom ben je vrijwilliger bij Galgo Aid ?

Drieke was ongeveer 7 jaar toen ze door mijn partner Patricia werd geadopteerd. Precies dag op dag is ze 9 jaar bij ons geweest. Haar zomaar vervangen ging niet, maar zonder hond is zo triestig, dus hebben we bewust gekozen om op te vangen en zo op termijn verder te zien. Tijdens onze zoektocht naar een vereniging waar we dit konden doen, moesten we denken aan Anita die we tijdens een wandeling aan de E10 plas eens waren tegengekomen. Daarnaast ook contact gehad met enkele andere verenigingen, maar hier nooit echt gevonden wat we zochten. Na een telefonisch contact herkenden we de stem van Anita en dan is het snel gegaan. Een paar weken later stond ik in Zaventem om Orlando op te halen. Gwen, een andere vrijwilligster, was daar ook, samen met haar vader en dochtertje. Dat ging helemaal goed, dus wij blij en gelukkig naar huis met ons eerste opvangertje, een galgo reutje.

Waarom doe je vrijwilligerswerk en wat heeft het je tot op heden gebracht ?

Het waarom is dus begonnen na het overlijden van ons Drieke. Patricia en ik hadden de behoefte om iets te doen v dieren in nood en vonden het een gemis geen hond in huis te hebben, opvang was dus een goed alternatief. Ons eerste opvangertje was een tof gestroomd galgootje dat geen complexen had. “Hallo ik ben Orlando wat gaan we nu doen?” Vanaf de eerste dag was hij zindelijk, alllez, alles wat ge maar wilt, zoooo plezant.

Al snel daarna kwam de volgende: Ons Sola ... een mager, schriel gestroomd galgo teefje met de overtuiging “Das een goe matraske, ik ga hier liggen en kom er niet meer af”. Zij was een andere uitdaging, maar als ge steun krijgt van zo wat alle andere vrijwilligers, dan geraakt ge er wel. Na 22 uur heb ik dan maar de mand omgedraaid en Sola’ke naar buiten gedragen. En zo kwam het dat ze daarna, men liefste vriendin geworden is haha. Uiteindelijk duurde het niet lang voor ze geadopteerd werd… maar oooh wat deed dat zeer. Ze verstopte zich eerst en wilde niet mee. Het plezante van opvang stond hierna even op een lager pitje, maar we wisten dat ze goed terechtgekomen was en heel graag gezien werd. Gelukkig is er goede nazorg en krijgen we nog foto’s van onze opvangertjes zodat we weten dat ze het goed maken. We weten echter hoe belangrijk opvang is en “Ah ja, er bestaat nog iets anders dan een Galgo, wat denk je van een Podenco?” vroeg Anita. En toen kregen we Calaatje over de vloer, een Podenco meisje met een gebruiksaanwijzing in het begin. Een paar keer grommen, af en toe pipi en kaka binnen na een lange wandeling, dat was ons Cala in een notendop. Ook hier hebben we als nieuw opvanggezin wel wat extra raad en hulp nodig gehad en ook gekregen. Uiteindelijk kwam dan toch onze grootste lieverd tevoorschijn. We hebben ermee afgezien in ‘t begin, maar de volhouder wint, met veel liefde en geduld. Uiteindelijk zijn we heel blij dat we ook de podenco’s beter hebben leren kennen en ze hebben zeker en vast een groot plaatsje in ons hart veroverd, al is elke hond natuurlijk uniek met een eigen karakter.

Zo wordt je dus gebeten door opvangen, ze komen en ze gaan. Ge ziet ze allemaal graag en soms doet het wel eens een beetje pijn om ze te zien vertrekken, onze kindjes. En dan maakt dat Gouden Mandje zoveel goed, onze traantjes voor 1 dag, wegen niet op tegen het geluk van onze Rescue kindjes en daar doen we het voor !

Wat zijn de leukste of mooiste dingen die je hebt meegemaakt?

Opvanggezin mogen en kunnen zijn is fantastisch : het mooiste is de verandering, de groei naar stabiliteit en het vertrouwen dat uw opvangertje krijgt. En dan de lieve blik in hun ogen van dankbaarheid, dankbaar dat ze goed terechtgekomen zijn en hond mogen zijn. Vervolgens afscheid nemen wanneer ze naar hun Gouden Mandje vertrekken, daarna krijg je mooie foto’s te zien en adoptanten te horen die zo gelukkig zijn met hun windekindje dat ge u weer goed voelt.

Er zijn erbij die extra zorgen nodig hebben, iets in ’t kopke da een probleemke is, zoals ons Cala of een ziek hondje zoals Picasso. Eentje waar ge echt mee meeleeft en u aanvankelijk zorgen over maakt. Maar dan hebt ge het geluk dat het goed komt zoals bv bij Picasso die een medisch probleem had. Wat waren we ongelooflijk blij toen hij voor de eerste keer eens goed pipi kon doen, zo blij voor het kereltje dat hij zich beter voelde.

Een andere mooie herinnering was de reis naar Spanje waar we op bezoek gingen bij het asiel van Arca de NOe te Abacete samen met 4 collega vrijwilligers. Het zijn er allemaal toffe bij Galgo Aid, maar de reisgenoten leer je toch wat beter kennen en het was echt een fantastische ervaring. Je kijk op het probleem van galgo’s, podenco’s en andere honden en dieren wordt heel wat verruimd en je verstaat de situatie beter. We bezochten Rosauro, een bruine galgo met een oude breuk aan de achterpoot, zielig hoe dat dat manneke er uitgeblust bij lag. GAE hield vol en bracht hem over om hem in België te laten opereren en verzorgen. Zo is hij bij ons gekomen en …………gebleven. Na meer dan 2 jaar, hebben we eindelijk terug een eigen galgo, een heel lieve, mooie rosse kerel die inmiddels vrolijk rondhuppelt en zijn pootje is helemaal genezen.

Het volgende opvangertje was Nieves. Ze kwam en ging en we merkten meteen dat het triestig was voor onze Rosse, die miste een galgo vriendinneke. En ja, hoe kon het ook anders, het volgende opvangertje bleef plakken. Mori en Moortje bleef! We hebben er wel verschillende laten verschieten maar als ge ziet hoe blij ons koppel is, kan je niet anders dan ons gelijk geven. Er blijft wel nog steeds plaats voor een opvangertje. Zo is een bange, schriele Boheme gekomen en weggegaan als een blij hondje en staat Aretha, ons volgende opvangertje al klaar in Spanje.
Opvangen betekent voor ons elke keer iets nieuws, een nieuwe hond, een andere manier van openbloeien, andere kuren die je de grootste lach op je gezicht toveren. We zijn begonnen met één hondje, al snel twee, en nu hebben we er al een paar keer drie gehad en weet ge, als de derde gaat, blijft er een leeg gevoel achter en kijkt ge weer uit naar de volgende. Iedereen die opvangt weet het, ge krijgt zo ongelooflijk veel terug van die bange oogjes die je nadien bewonderen, dus gewoon doen! Er staat namelijk heel wat hulp achter je vanuit GAE mochten er problemen zijn.