Reisverslag Viv & Anita (Feb-2012)

Viviane verteld : Vandaag 09 februari 2012 is het zover, mijn tweede keer naar Spanje. Dit keer met een ander gevoel. Ik ga mijn verstand niet op nul zetten zoals de eerste keer :-) Niet deze keer, ik ga proberen zoveel mogelijk indrukken op te doen om me nog beter bewust te worden en blijven van de mentaliteit tegenover honden in Spanje.

Om 4u s’ morgens sta ik op en brengt Jan mij naar de luchthaven. Anita staat reeds te wachten op de parking in Zaventem. Zij is ook dit keer mijn maatje op de reis naar Spanje. Na een kleine 2 u vliegen komen we aan in Allicante, waar Monica, een vrijwilligster van het asiel in Asoka ons staat op te wachten.
Na een ritje van 1 uurtje komen we aan in Asoka. Het is een middelgroot privé asiel, goed georganiseerd en netjes. Het is de afgelopen weken heel koud geweest in Spanje, maar hier kort aan de kust valt het vandaag mee als het zonnetje erdoor komt. Op het terras liggen een paar hondjes aan een lijn te genieten van het eerste zonnetje waaronder een oud podencootje met LM en een podenco pupje dat een kapot staartje heeft. Anita gaat het schattige pupje knuffelen en geeft plots een gil 'au seg was da ... die kleine bijt mij gewoon keihard !' .... Ale, zo’n klein beestje denk ik, Anita is toch wel aan overdrijven met hare krijs van pijn denk ik zo ;-) Ik ga het dus ook eens aaien en krijg ook ne ferme knoep in mijn hand. O la la dat is ne leeuw met het uitzicht van een schattige podencopupje

 :-) Er loopt ook een klein varkentje rond, het diertje is oud en ziek en kan amper stappen ocharme ...

Verschillende vrijwilligers zijn klusjes aan het doenen de hondjes spelen op de patio. We gaan een kijkje nemen in de binnenhokken die allemaal goed vol zitten. In een buitenhok ligt een mama jachthond met haar kleintjes. De vrijwilligers van Asoka hebben het hok zo goed mogelijk dichtgemaakt met doeken tegen de koude. Maar helaas is er al 1 pupje dood en een ander ziek. Er wordt besloten van de pups in opvang te plaatsen en met de fles te voeden. Zo mooi ... ,want elk diertje telt, ook al zijn er zoveel sukkelaars en houdt de toestroom van hondjes nooit op. Ook nemen we een kijkje in het kattenverblijf dat heel gezellig en netjes is, de katten die hier zitten hebben het 'goed' ... maar de kans dat ze ooit nog een nieuwe thuis vinden is zeer klein !


We gaan "onze"Luna en Wally halen, lijnen hen goed aan en gaan een wandeling maken in de omgeving van het asiel, welke heel rotsachtig en heuvelachtig is. Daarna halen we Robin en zijn 2 vriendjes die samen bij hem in een hok zitten om te gaan wandelen. Robin is super blij dat hij uit zijn hok mag.hij geniet met volle teugen van de wandeling die met momenten zelfs wat avontuurlijk is daar in de heuvels.

Intussen is Raquel van het asiel van Ibi gearriveerd om ons te komen ophalen. Ze heeft een bench met een hondje bij van een oproep die ze onderweg heeft gekregen om het diertje op te halen en het pupje blijft in Asoka. En dan is het tijd om naar het asiel van Ibi te rijden, waar we na een uurtje aankomen.

Het eerste wat we zien is uiteraard de omgewaaide muur ... wat een ravage !! Waar anders 10 tallen honden spelen en ravotten om hun energie kwijt te raken is het nu stil. In de overvolle hokken is het geluid van janken en blaffen dan ook oorverdovend omdat ze langer in de hokken moeten blijven en enkel af en toe op de kleinere patio kunnen rennen. Elk diertje wil dan ook wel wat aandacht ...

Ibi is een gemeentelijk asiel en kampt met een nijpend tekort aan personeel en financiële middelen.
Toestanden zoals daar zijn in onze asielen onbestaand. De honden zitten soms met 10 in 1 hok, weinig beschutting,zowel nu met de koude als in de zomer met de hitte. Nochtans is alles er proper en doet Raquel haar, in mijn ogen, haar uiterste best om elk dier te geven wat nodig is. Ze ziet er van af dat ze niet nog meer kan doen en zeker nu dat de honden niet meer op de grote patio kunnen spelen met de omgewaaide muur. In het bureau ligt ook nog een gekwetst podenco/pointer mixje. Aangereden en gewoon laten liggen ... ondanks de zware kwetsuren kwispelt het hondje en geniet van onze aandacht op een timide en voorzichtige manier ... het is duidelijk de vraag in haar oogjes ... 'zijn jullie wel te vertrouwen' ? Ons hart breekt en ik moet een krop wegslikken terwijl ik even wat foto's maak van Anita en het hondje dat voorzichtig naar haar 'toekruipt' ! Uiteraard zijn er ook een aantal 'zotte mussen' bij zoals Anita zegt ... een kortharig en grotere 'Bo' versie zo blijkt, zelfst het opspringen en likken van 'ons Bo'ke Choco komt hier aan bod' ha ha

Na een lach een traan in het asiel van Ibi en bevestiging van ons oneindig respect voor Raquel, gaat ze samen met ons naar het asiel van Villena. Ondanks het feit dat ze veel werk heeft, maakt ze tijd om ons zoveel mogelijk te laten zien, ... de donkere kant van Spanje, het einde van het jachtseizoen, de overvolle asiels, .. zo ook het asiel van Villena

In de buurt van Villena wonen veel zigeuners en dus zitten er vele galgo’s in het asiel. We krijgen een rondleiding want ook Anita komt hier net als ik voor de eerste keer.

Het is ook een gemeentelijk asiel en naar Spaanse normen zeer goed. De hokken zijn net en groot. Er zijn grote open plaatsen waar de honden hun poten kunnen strekken. Alhoewel de meeste honden in hun hokken zitten. Er is een afzonderlijke ruimte voor kleine hondjes en pups. Maar ook hier hetzelfde verhaal ... alle hokken zitten vol met 3,4 of 5 honden per hok. Buiten aan de poort van het asiel is een schuilhok gemaakt met kussen erin en een ketting waar iemand die van zijn hond afwil de hond op "een goede manier"kan achterlaten. Spanje 2012, het blijft mij verbazen.

Terwijl we in Villena zijn wordt er 'nog' een galgootje binnengebracht ... ze is duidelijk nog wat onder de indruk en snauwt van zich af ... maar morgen zal het al wat beter zijn zeggen de vrijwilligers. Ook in Villena is er een gekwests podencootje dat in het kantoortje 'mag' liggen om beter te worden. Na een snelle hap in een 'wok away' brengt Raquel ons naar het station van Villena en Anita en ik nemen de trein naar Albacete waar Llanos van Arca de Noa ons staat op te wachten. Na een drankje en een badje kruipen we doodmoe onder de wol. Op naar een 2 de dag in Spanje.

De volgende dag brengen we in de voormiddag een bezoek aan Arca de Noa te Albacete, sinds jaar en dag onze vaste partner. Arca is een groot gemeentelijk asiel en hier werken hartelijke en gemotiveerde mensen. Anita en ik lopen verkleumd langst de hokken. Hier in het binnenland van Spanje is heel wat kouder en vriest het al dagen aan een stuk. De hondjes met dikke vacht kunnen er nog wel tegen,maar voor de galgootjes is het afzien met deze koude. Er zitten op het ogenblik van ons bezoek 80 galgootjes in Arca,waarvan ook een 10 tal uit een dodingstation. De galgootjes zitten in groepjes in verschillende hokken en ze staan of liggen buiten te bibberen in de kou,de meeste zonder jasje. Er zijn ruime binnenhokken maar er is geen verwarming. Hier is nood aan jasjes,veel jasjes. De tranen rollen over mijn wangen bij het zien van zoveel magere galgootjes die nood aan warmte en liefde hebben. En ook Anita die hier al vaak geweest is heeft het heel moeilijk en ze zegt het ook ... nog nooit heeft ze zoveel galgootjes tegelijkertijd gezien in Arca de Noa ... on top of de andere honden ... meer dan 400 !! En het is duidelijk dat ook Arca, die goed georganiseerd zijn, dit niet aankunnen !

Meli een lieve medewerkster van Arca komt ons begroeten en neemt ons mee naar een binnenhok waar 2 graatmagere galgootjes zitten. Ik streel de diertjes voorzichtig, bang dat ze breken. Wie doet zulke zachtaardige honden dit toch aan!

Veel hondjes zijn uit hun hokken omdat deze proper gemaakt worden. Ze lopen allemaal op de omheinde losloopplaats voor hun hokken. Er zitten verschillende galgootjes met kwetsuren aan de poten die zorgen nodig hebben. Ook zo Yellow,een prachtige witte galgoreu ,met een open beenbreuk. Waarschijnlijk ook aangereden. Remmen voor honden doen ze in Spanje blijkbaar niet:-( Ondanks zijn ellende en pijn is hij vrolijk en geniet van aandacht en knuffels. Zo lief,mijn hart krakt weer. De dierenarts komt hem verzorgen en wij gaan een kijkje nemen. Het is dappere man en een van de volgende dagen krijgt hij een operatie om zijn poot te herstellen. Ik hoop dat het goed komt. Ook Saul heeft een kwetsuur aan zijn staart en poot ... en zo zijn er nog velen ... Ze hebben allemaal wel iets zeggen Meli en Mateo ... en de stroom galgootjes houdt niet op, want terwijl we in Arca zijn worden er diezelfde dag nog een 5 tal binnengebracht ...

Ik besluit mijn tranen te laten voor wat ze zijn want daar zijn de hondjes niks mee. Anita en ik beslissen om mee te helpen de hokken proper te maken. Hulp is welkom want het asiel zit al een paar dagen zonder water door de vrieskou. In de hokken ligt zagemeel dat vies is en moet er allemaal uit. Wij gaan er samen met volle moed tegen aan en het geeft voldoening iets nuttig te doen. Tegen de middag zijn alle hokken proper. Ook het hok met 10 allerschattigste puppies die we hebben moeten verhuizen naar een ander hok en ondertussen uitvoerig geknuffeld hebben :-) De 10 puppies stonden "gewoon" in een doos voor de poort van Arca. De 2 kleinste bruine pups gaan namiddag in opvang in een huis omdat het te koud is in het asiel en ze het anders niet overleven.

Voor we vertrekken gaan we nog snel binnen in 1 van de grote patio's waar een deel nieuwe honden eergisteren zijn geplaatst uit een dodingsstation in de buurt.

's Middags bezoeken we nog even de clinica in Albacete stad waar de hondjes van Arca geopereerd worden. Er hangt nog een artikel van "onze"Cerro aan de muur en we kopen er ook de Imanes, de galgo magneetjes die we gaan verkopen om Arca de Noa te steunen. Na een lekker hapje eten gaan we op pad met Mateo,vaste medewerker bij Arca en reeds in België geweest op een GAE wandeling. Op vraag van Anita spendeert hij zijn halve vrije dag samen met ons, om ons nog wat meer van het 'echte' Spanje te laten zien ... het verhaal achter de vele verlaten en mishandelde galgootjes. Mateo is een fantastisch iemand met een groot hard voor dieren. Het is fijn dat na jaren samenwerking er echte vriendschappen ontstaan tussen GAE vrijwilligers en vrijwilligers & medewerkers van de asielen.
De planning is om door een zigeunerwijk vlakbij te rijden met de camionette van het asiel. Dit is niet zonder risico want indringers worden er bekogeld met stenen. Gelukkig is het vrij rustig in de straten,waarschijnlijk door de koude. Hier en daar een groepje mannen die rond een auto staan.
We zien een paar galgo’s liggen tegen een muurtje met zowaar een jasje aan. Mateo legt ons uit dat zolang de galgo’s iets waard zijn ze redelijk goed verzorgd worden. Zeker diegenen van de renbaan.
Als ze niet meer presteren is het gedaan en worden ze gedumpt. De meeste galgo zitten op de binnenplaatsen van de woonblokken in donkere hokken. Sommige waardevolle galgo’s worden gehouden in de kelders zodat anderen hen niet kunnen stelen. Een galgo die goed is op de renbaan is immers al snel 1000 a 2000 euro waard. Er zwerven een paar galgo’s rond de vieze vuilcontainers.
We kunnen niks voor hen doen want zolang ze zwerven op het terrein van de zigeuners zijn ze nog eigendom van hen, ook al zorgen ze er niet meer voor. Er staan ook een paar paarden aan een ketting op een paar meter grond zonder een spriet gras. We proberen verdoken in de auto een paar foto s te nemen.

Na de zigeunerwijken brengt Mateo ons naar een renbaan waar er gegokt wordt op de races van de galgo's. De renbaan ligt in de middle of nowhere .het is een lange rechte renbaan. Anita en ik dachten beiden dat dit verboden was in Spanje,vergeet het, het is legaal ! Er is een verslagtoren,een betonnen tribune waarachter zich de hokken bevinden voor de galgo's en een bar om iets te drinken. Snel toch een paar foto’s nemen. Er komt een man aan die vraagt wat we daar aan het doen zijn .. en Mateo vertelt(leugentje om bestwil) dat wij eens graag naar een race zouden komen zien. De man zegt dat er zondag een race is.

Daarna vertrekken we naar een plaats waar jagers een hok huren om hun jachthonden in onder te brengen. Het is een hoog ommuurde plaats met een zware ijzeren deur waar je zonder sleutel niet binnenkomt. Wij geraken er binnen door Mateo die blijkbaar het vertrouwen van de jagers heeft en dus een sleutel. Binnen zijn er rondom allemaal hokken met 2 of 3 jachthonden van allerlei rassen,maar geen galgo's.De beestjes mogen er alleen uit op zondag als het jacht is en voor de rest of buiten het jachtseizoen blijven ze in hun hokken. Er staan emmers met stokbroden in de hokken zodat de honden eten hebben als hun baasje een paar dagen niet naar hen omkijkt. Het zijn echt gewoon gebruiksvoorwerpen om hun baas te dienen tijdens de jacht . En voor de rest niks,geen aandacht,geen wandeling,geen knuffel niks... Ook hier moeten we ons 'low profile' houden als er enkele mensen binnenkomen en sluipen we snel weg ...

We rijden verder naar een plaats waar galgo's zitten van jagers. Er staan een paar in elkaar geklopte koterijen van planken waar de galgootjes inzitten. Ze komen eens kijken en we hopen dat ze stiekem in onze armen springen en we ze kunnen redden van hun ellendig bestaan. De dag zit erop en we rijden als laatste halte naar Mateo zijn hondenhotel waar enkele hondjes aan het spelen zijn. Wat een wereld van verschil met wat we gezien hebben. Maar het helpt mij om deze dag vol indrukken op een rijtje te krijgen als ik deze hondjes zie spelen. Zij hebben baasjes die om hem geven zoals het moet.

Meli komt ons ophalen om naar het hotel te gaan,maar eerst nog langst het opvanggezin waar Zeta en Mazinguer al klaarzitten om morgen met ons naar België te vliegen. Scrappy en miki,de 2 pups die met ons mee in de cabine naar België gaan, hebben we nog niet gezien maar zij zitten ook veilig in een opvanggezin.Scrappy is gered uit een vuilniscontainer waar hij was ingegooid en Miki is achtergelaten in een doos aan de poort van het asiel. In het hotel kruipen we na een vermoeiende maar "boeiende "dag in ons bed. Ook Anita is heel dankbaar dat Mateo ons op sleeptouw genomen heeft ... elke Spanje reis is weer een hele ervaring en elke keer 'leren we bij' ... in negatieve zin dan ...

Om half 4 gaat de gsmwekker van Anita, we maken ons snel klaar en gaan naar beneden om te wachten op het busje van Arca met zeta,mazinguer,Scrappy en miki aan boord. We rijden in ongeveer 2 u naar de luchthaven van Allicante waar we ruim op tijd zijn. Vrijwilligers van Asoka brengen Wally en Luna ,want zij gaan ook met ons mee naar België. Alle hondjes krijgen een warm jasje aan zodat ze het niet koud hebben onderweg en bij aankomst in Belgie. Het is een vlucht met wat turbulentie (letterlijk)maar pupjes Scrappy en Miki storen zich er niet aan en gedragen zich voorbeeldig.

In zaventem komen een paar mensen zeggen dat ze ons werk bewonderen en dat is wel fijn:-) Zoals altijd staan de opvangouders hun hondjes op te wachten. Het is telkens een emotioneel moment om de hondjes te zien vertrekken op weg naar een goed hondenleven:-)) Meer moet dat niet zijn om van ons gelukkige vrijwilligers te maken.

Nawoord Viviane :

In Spanje zijn de zigeuners en jagers het ergst,zij hebben totaal geen respect voor dieren. Zij blijven de galgo's,podenco's en andere jachthonden op grote schaal misbruiken. En niemand die omdeze dieren echt geeft of ze helpt,behalve de mensen van de asielen. Die dag in dag uit vechten tegen het onrecht dat deze dieren wordt aangedaan.
Deze Spanje reis heeft mij dan ook doen beseffen hoe hard onze hulp nodig is. Elk dier heeft recht op een goed leven,hier of in een ander land. En laten we ook de vele honden niet vergeten die elke dag sterven in de dodingstations in Spanje. Ook hier proberen de asielen een klein aantal te redden.
Mijn diep en groot respect voor de mensen van de asielen in Spanje, Mateo, Meli, Raquel en nog vele anderen. Bedankt Anita om dit samen met mij te doen en tolk te zijn. Het was een emotionele en leerrijke trip.

 

Nawoord Anita:

Ook voor mij was het een leerrijke en emotionele reis deze keer. Het maakt niet uit hoe vaak je naar Spanje gaat ... elke keer zijn er wel andere zaken en andere problemen en zie of hoor je andere dingen ... Het was weer een reis met een lach en een traan, een blij weerzien met enkele vrijwilligers en ook wel heerlijk om de hondjes te kunnen knuffelen. Spijtig genoeg ziet het er niet naar uit dat het tij al gaat keren in Spanje ... zeker niet nu de economische crisis heel erg hard toeslaat in Spanje ... Onze hulp is en blijft nodig en we kunnen het niet alleen, we hebben uw hulp nodig !! Steun aub onze zorgenkindjes en help op die manieren de asielen een beetje, want alle beetjes helpen !! We moeten de vrijwilligers in Spanje blijven steunen en hen een hart onder de riem steken met foto's en updates van de happy endings ! Zoveel galgootjes in Arca ... en zo weinig jasjes en mandjes ...een toeloop die ze echt gewoon niet aankunnen, het einde van het jachtseizoen, wat een horror. Bedankt Viv om samen met mij naar Spanje te gaan (en de kosten te delen haha). Nee serieus, met 2 is toch fijner dan alleen ... en dat geldt uiteraard ook voor onze galgootjes :-)

Foto's van de hondjes die we meegenomen hebben van onze Spanje reis :