Reisverslagen
Aangezien onze 3 GAE hondjes Niki, Samuga en Moon allen van het asiel van Arca de Noe komen, wou ik hier al lang eens naartoe om te kijken waar onze schatten vandaan komen !
En dan kwam het verlossende telefoontje van Anita .., ze had een verrassing voor mij 🙂 Ale ja, eigenlijk was het een win-win he, want GAE had iemand nodig om de honden te gaan halen in Spanje en ik wou maar al te graag gaan ! Bovendien zei Anita ” ja Gwen, nu zijn we tenminste zeker dat ge terug gaat komen he, want je kleine meid June die kan niet zonder haar mama ” 🙂
Dus na een beetje over en weer gemail werd er een vlucht geboekt, heen op woensdag 27 februari en terug op donderdag 28 februari met 4 windhonden : Neus, Mery, Rasta en Gigi in cargo en 1 pupje (Ivan) in cabine. (tenminste dat was het plan, maar het werd 1 pupje meer …)
Op het laatste moment werd mijn vriend Sjoerd zijn verlof nog ingetrokken wegens teveel zieken op het werk, dus gingen we met spoed op zoek naar een babysit voor kleine June. Â Gelukkig vonden we bijna direct iemand waar June 2 daagjes mocht blijven slapen en kon het ganse Spanje avontuur toch door gaan.
Omdat mijn vlucht woensdagmorgen al om 6.15u vertrok, besloot ik op dinsdagavond de laatste trein naar Zaventem te nemen en een nachtje op Brussels airport door te brengen. Dit om zeker op tijd te zijn voor de check in.  Na een vlotte vlucht landden we 25 minuten vroeger dan verwacht op Alicante airport van waaruit ik een taxi neem tot aan Alicante Estacion (het treinstation dus).  Aan het loket kan spijtig genoeg niemand me verder helpen in het Engels, maar met handen en voeten en een paar Spaanse woordjes geraak ik uiteindelijk toch aan mijn treinticketje 🙂
Na een dik uurtje wachten mag ik in checken op de trein, jaja je leest het goed in checken op de trein. Met genummerde plaatsen en alles erop en aan ! Vlak na vertrek delen ze zelfs koptelefoontjes uit om naar de film die ze aan boord spelen te kunnen kijken of naar de radio te luisteren. Als we even op weg zijn blijkt dat het een soort hoge snelheidstrein is waar ik mee reis 🙂 leuk hebben we dat ook eens meegemaakt 🙂  Na ongeveer 1,5 uur kom ik aan in Albacete waar 2 vrijwilligers van Arca de Noe, Tochecini en Almudena mij al staan op te wachten. We gaan eerst even langs het hotel om wat spulletjes te droppen waar blijkbaar als Mss. Arca de Noé genoteerd sta ? 🙂  Dat veranderen we dus maar even in mijn eigen naam kwestie van misverstanden te vermijden.
Omdat het bijna etenstijd is besluiten we om eerst maar even door Albacete stad te wandelen en daarna overheerlijke tapas te gaan eten, mijn favo food 🙂 !!  Na het eten rijden we dan eindelijk richting refugio en komen we voorbij een groot winkelcentrum.  Tochecini en Almudena vertellen dat er op het terrein van het winkelcentrum al maanden 2 galgo’s rondlopen die zich daar blijkbaar redelijk goed thuis voelen want ze laten zich met geen mogelijkheid vangen.
Na een berucht Spaans zanderig hobbelbaantje zie ik de buitenmuur al van Arca de Noé … het moment is nu eindelijk daar en ik ben toch wel wat zenuwachtig … al zoveel over Arca gehoord, de verslagen van de collega’s gelezen, de foto’s … en nu ga ik het eindelijk zelf mogen ervaren ! We parkeren de auto op de “parking” en stappen uit.  Mateo is al bezig om de camionette klaar te maken om “mijn” hondjes naar de luchthaven te brengen.  Als hij ons ziet, laat hij gelijk alles uit zijn handen vallen om ons welkom te heten.Â
Eerst maak ik kennis met de  3 Musketiers : Mery, Rasta en Gigi, de hondjes die ik mee naar Belgie neem. Pupje Ivan verblijft nog in een opvanggezin en Nues is van het asiel Asoka (zij wordt morgenochtend naar de luchthaven gebracht). Dan lopen we verder door het asiel en het wordt gelijk pijnlijk duidelijk dat het het einde van het jachtseizoen is in Spanje … Kennel na kennel zitten er wel 7 tot 10 galgo’s !  Sommigen een beetje wantrouwig, maar de meesten springen tegen de tralies omhoog voor een beetje aandacht een knuffeltje.  Het is toch even slikken … en er zitten ook weer veel mooie zwarte galgootjes tussen.
Ook verrassend veel kennels met pitbulls.  Mateo legt uit dat deze echt elk apart in een kennel moeten zitten, omdat ze gebruikt zijn als vechthond en dus niet meer samen kunnen met andere honden.  Het risico op gevechten onderling is te groot bij deze honden, maar het wordt al snel duidelijk dat ze naar mensen toe allemaal super lief zijn en zich maar wat graag laten aanhalen.Terwijl we door het asiel lopen roept Mateo tegen 1 van de medewerkers dat die witte galgo weer voor de poort staat, maar ook nu weer niet verder durft komen.  De medewerker en Mateo proberen de galgo te lokken maar de galgo kiest eieren voor zijn geld en loopt weer weg de velden in. We gaan nog een kijkje nemen bij de katten die netjes opgedeeld zitten.  De gezonde katten zitten samen en de zieke katten (sommigen besmet met kattenaids) zitten apart. Ook lopen we nog even langs een rij kennels waar plastieken panelen voorstaan.  Nog voor ik kan vragen waarom zie ik het al … hier zitten puppy’s en/of honden die een operatie hebben ondergaan. Er staat een radiator in deze kennels en door de plastieken panelen ervoor blijft de warmte in de kennels.  Ze behelpen zich met wat ze hebben in het asiel van Arca de Noe en het belang van de hondjes staat hier duidelijk voorop.  Ondanks het feit dat het asiel prop prop vol zit, wordt elke diertje hier als een individu gezien en zo behandeld, heel mooi om te zien.
Als laatste maken we “mijn” hondjes alvast klaar voor hun reis naar België en worden ze door de dierenarts nog eens helemaal nagekeken.  Mateo speelt fotograaf van dienst (héhé iedereen thuis happy eindelijk eens foto’s waar ik op sta :-).  De foto’s worden door Mateo direkt doorgestuurd naar Anita en Griet maakt er weer iets heel moois van voor op Facebook.  Dank u Mateo en Griet, slik slik !
En dan staat er mij nog een verrassing te wachten 🙂  Mateo laat ook nog even de achtergrond van de Arca de Noé laptop zien en …  tot mijn grote verbazing blijkt dit een foto te zijn van Miss Stippeltjes aka. Samuga herself  🙂 Eigenlijk bij nader inzien had ik het al wel kunnen raden want elke vrijwilliger die ik sprak tijdens mijn bezoek aan Spanje kende Samuga 🙂  Ze heeft dan ook maanden rondgehangen op een braakliggend terrein en het heeft de nodige moeite gekost haar te pakken te krijgen.  Haar verhaal kan je hier lezen link
We nemen afscheid van Mateo en de hondjes en besluiten terug richting hotel te gaan.  We zijn nog niet ver weg van het asiel of ik zie een wit stipje lopen op een groot veld.  Ik gelijk “ooowwww !!! Stop the car ! Its the white galgo!!! Tochecini stopt gelijk midden op de weg en Almudena en ik stappen uit de auto.  Tochecini rijdt snel terug naar het asiel op eten gaan te halen om de galgo te lokken (net nu ligt er eens geen eten in de auto uiteraard ;-))  En wij volgen voorzichtig en langzaam de galgo die als bij wonder twijfelachtig maar toch onze kant uitkomt. Hij komt een paar keer heel dicht bij ons maar mist het vertrouwen in de mens om dat laatste meterke te komen.  Tochecini is terug met potjes nat voer en we beginnen de galgo rustig kleine stukjes voer toe te gooien, steeds dichter en dichter bij ons moet hij het eten komen halen.  Na een uur komt de galgo zo dicht dat Almudena probeert van het stuk touw rond zijn hals vast te nemen, maar de galgo schrikt en springt weg. Gelukkig wint zijn honger en hij besluit van toch maar bij die 2 vrouwen met dat lekkere voer in de buurt te blijven. Na nog een half uurtje kleine stukjes voer zijn kant uit te gooien komt hij weer heel dicht in de buurt van Almudena en dit keer kiest zij voor de snelle aanpak en met succes.  Tochecini die heel de tijd in de auto is blijven wachten (hij is heel groot en de meeste galgo’s hebben toch teveel schrik om zich laten te vangen door een man) gooit mij een leiband toe die ik gelijk in een lus rond de galgo zijn hals gooi, door de leiband kalmeert de galgo gelijk want hij voelt zich minder in het nauw gedreven door ons uiteraard (maar om een galgo te vangen zijn bijna alle middelen toegestaan hé ;-))
Ik stap in de auto op de achterbank en Tochecini heft de galgo bij op de achterbank. De galgo is blijkbaar toch blij dat hij gevangen is en legt gelijk zijn kopje op mijn been en laat zich mijn knuffels wel gevallen. Ach lieve galgo toch, zo snel alweer vertrouwen tonen in een mens, dit zegt alles over jullie karakter ! We rijden met de galgo naar het asiel waar Mateo naar onze vangst komt kijken. Hij gelooft zijn ogen bijna niet … Â daar deze galgo al een x aantal weken daar rondzwierf en ze hem niet konden pakken …
Terwijl Mateo de galgo naar 1 van de kennels draagt besluit hij dat de galgo de naam Gwen zal krijgen 🙂 Ikke super fier uiteraard.  Ook al is het een reutje, ‘Gwen’ it is !  Na onze galgovangst rijden we terug naar Albacete stad en gaan nog iets drinken met Josi die 1 van haar mislukte opvanghonden (opvanghond die ze zelf geadopteerd heeft) bij heeft. Na ons drankje gaan we nog iets eten en dan is het hoog tijd om in mijn bedje te kruipen want om half 5 komt Carmen mij al oppikken om naar Alicante airport te rijden met onze kostbare cargo :-).  Het reutje werd achteraf toch maar Purpuro genoemd en uiteraard, door Galgo Aid gereserveerd zodat hij inmiddels een Gouden Mandje in Belgie heeft.
Carmen is stipt op tijd en heeft 6 honden bij, 6 ? Â Ja, Mateo heeft nog gemaild met Anita en we gaan proberen of we iemand vinden onder de reizigers die vluchtbegeleider wil zijn voor kleine Charlize, zodat zij ook mee naar Belgie kan. Â Er mag nl maar 1 pu0je mee in de cabine per begeleider. Â Dit moet ons gewoon lukken en we vertrekken richting Allicante. Â Al maar goed dat Carmen goed op tijd was want wanneer we vertrekken uit Albacete begint het ferm te sneeuwen en we kunnen niet sneller dan 70 km per uur rijden op de autosnelweg. Gelukkig komen we nog ruim op tijd aan op de luchthaven.
De opvangpapa van Nues van Asoka, staat ons al op te wachten en met ons 3tjes gaan we opzoek naar een “Chineense vrijwilliger” die Charlize wil meenemen. Â Binnen de 15 minuten hebben we al iemand gevonden. Yes Yes, geweldig gewoon ! Â De 2e persoon die ons aanspreekt over de honden is direct bereid om “tijdelijk baasje” van Charlize te zijn.
Carmen heeft ondertussen iemand van de balie zo ver gekregen om ons te helpen. Deze persoon is helemaal gek van honden en terwijl er ruim 100 mensen staat te wachten om in te checken krijgen we een VIP behandeling en binnen de 20 minuten ben ik in gechekt, staan de 4 honden die in cargo mee gaan bij de special flightcare en is Charlize haar ticketje betaald. Héhé grand luxe, dat mag zo altijd gaan
Ik neem afscheid van Carmen en de opvangpapa van Neus en loop richting gate. Vlak voor we instappen komt de man die Charlize meeneemt haar halen en we lopen zonder problemen het vliegtuig in. Nog even tegen de stewardess zeggen dat er 4 honden in cargo mee reizen en dat ze dit even tegen de piloot wil zeggen. Iets voor we naar de startbaan taxieen komt de stewardess mij zeggen dat de er iemand is gaan kijken bij de honden en dat ze alle 4 rustig in hun bench laggen klaar voor vertrek.
Na een vlotte terugreis landen we op Brussels airport. Ik loop zo snel ik kan naar de bagageband waar het “tijdelijke baasje” van Charlize mij al staat op te wachten en mij meldt dat ze super braaf geweest is. Ik bedank hem nog eens heel erg voor wat hij voor Charlize betekend heeft en vertrek dan met karretje 1 richting wachtende opvanggezinnen en Ingrid VN die vandaag de vluchtbegeleiding doet.
Ik geef mijn karretje door aan Ingrid en loopt terug om het volgende hondje te gaan halen. Ik denk bij mezelf met 2 karretjes te gelijk moet ook lukken, ‘t is iets minder makkelijk maar het lukt mij toch aardig vind ik zelf 🙂  Plots komt er een douanebeambte op mij afgelopen die z’n hulp aanbiedt en zegt “voor deze honden alles” en neemt een karretje van mij over. Terwijl we richting opvanggezinnen en Ingrid VN lopen vraagt hij of het honden zijn van Galgo Aid Europe ?  Ha ha, we zijn blijkbaar al heel goed gekend op de luchthaven en hebben een goede reputatie dat alles altijd goed in orde is !
Op de busparking worden de honden 1 voor 1 veilig uit de reisbenches gehaald en de pupjes die mogen uit hun draagtassen. Â Zo kunnen ze allen 1 voor 1 hun pootjes strekken, de eerste stapjes op Belgische bodem ! Â Terwijl de benchen uit elkaar gehaald worden, kijkt Ingrid VN de honden goed na en controleerd hun chipnummer. Â Intussen worden de galgootjes hartelijk begroet en ontvangen door hun opvanggezinnen, knuffels en aandacht in overvloed ! Heel hartverwarmend, zoveel liefde voor onze windekindjes. Â Het papierwerk voor de registraties wordt in orde gemaakt en alle opvanggezinnen krijgen de paspoortjes mee.
Nog wat hilariteit alom wanneer er plots een limousine parkeert vlakbij ons en enkele personen vinden dat ik voor de limo moet poseren als of we de hondjes met de limo gaan vervoeren 🙂
Wil je graag een hond helpen maar heb je geen plaats om hem/haar een gouden mandje te geven? Maar je ziet het wel zitten je steentje bij te dragen om een hond in nood te helpen en deze een nieuwe start te kunnen geven? Dan kan je ook een donatie doen. Dit kan via onderstaande link.
Galgo Aid Europe VZW
Bredabaan 938
2990 Wuustwezel
KBO nr.0882.333.774
RPR Antwerpen
Please don’t copy or reproduce any materials or images found on this website without written permission.
2023 © Galgo Aid Europe VZW All Rights Reserved. Privacybeleid - Cookiebeleid
