Reisverslagen
Na lang wachten en vooral geduldig aftellen, was het dan eindelijk zover, wij: Jeanine, Ingrid, Monique, Herwig en ik, Luc vertrokken naar het “zonnige spanje” om een bezoekje te brengen aan het asiel “El Arca De Noë”.
Opgestaan op een onmenselijk uur 02u45 om onze vlucht van 06u00 te halen in Zaventem. Aangekomen in Alicante namen we de bus naar het treinstation, met de spaanse tekst die we van Anita hadden gekregen in de hand “Vas al estacion? El tren Albacete” en die buschauffeur maar knikken “si si”. Aangekomen in het station, zoals volleerde reizigers natuurlijk onmiddellijk naar het loket gewandeld om ticketten aan te schaffen naar Albacete… euh neen…, eerst heel het station afgezocht om het loket te vinden om dan uiteindelijk terug daar te staan waar we begonnen waren en het loket daar dan te vinden. Tijdens de treinrit naar Albacete veranderde het landschap zeer snel, in Alicante zag je nog bergen en heuvels maar reeds na enkele minuten werd alles vlak en dor. Aangekomen in Albacete stond Sole ons al op te wachten met 2 auto’s, die van haarzelf en eentje die we tijdens ons verblijf mochten gebruiken. Na de nodige kusjes en knuffels zijn we dan netjes verdeeld, vrouwen bij Sole en Herwig en ik volgden in het ons onbekende Albacete. Spannend zeker als je niet weet waar je naartoe rijdt.
Na een korte rit naar ons hotel waar we snel ons bagage dropten en asielkledij aantrokken, vertrokken we richting “El Arca De Noë”. We reden de stad uit en trokken verder en verder het valkke onbewoonde dorre landschap in…Het is waar wat we al zo vaak gehoord hadden, het asiel ligt ergens op een verlaten plek die je niet vindt als je niet weet waar het is, in the middle of nowhere, een versterkte burcht, voor de veiligheid van de honden! Na ongeveer een half uurtje zagen we de lange, hoge muren van Arca… Enkel Ingrid was hier al geweest, voor de rest van ons was het spannend afwachten. Eerst een grote poort door waar we reeds verwelkomt werden met het nodige geblaf want de hondjes wisten dat er vreemd volk aangekomen was. Dan nogmaals door een poort en van daaruit konden we alle richtingen uit: bureel van Arca, klein hospitaaltje en alle hokken waar de honden in opvang verblijven. Onmiddellijk werden we verwelkomd door enkele hondjes die losliepen aan het bureel en die uiteraard, uitvoerig geknuffeld werden. Sole gaf ons een rondleiding langs de verschillende hokken waar er toen een 100-tal galgo’s / een 150-tal andere rassen in opvang waren.
Onze aandacht ging uiteraard vooral naar de galgo’s maar ook de andere kleine, grote, jonge, bange, speelse, oudere maar vooral lieve hondjes kregen knuffels en kusjes. Zo heb ik iemand meermaals horen zeggen “Jeanine bekijk al die dutskes met uw verstand en niet met uw hart anders gaat je koffer veel te klein uitvallen!” Typisch onze lieve puppy opvangmama met een groot hart! We herkenden ook onmiddellijk ons zorgenkindje Rosauro met zijn gebroken pootje die we enkele weken voordien in Spanje hadden moeten laten wegens ontsteking aan zijn poot, maar hij zag er al veel beter uit. (Ondertussen is Rosauro geopereerd in België en de revalidatie vordert goed) Na onze rondgang en kennismakng zijn we ergens verderop een hapje gaan eten, (ondertussen was het al 14u geworden) uiteraard lekkere tapas. Eens terug in het asiel, moesten we de galgo’s een jasje aantrekken omdat het een koude nacht ging worden (het zonnige Spanje). In het magazijn lagen jasjes in allerlei maten zodat we goed voorzien op pad konden naar onze eerste “slachtoffers”… of waren wij dat misschien?? In het eerste verblijv zaten er een 10-tal galgo’s waarvan er eentje was die niet beter wist dan ieder van ons zeer spontaan te begroeten, spingen, likken met poten gooien en als je bukte op je rug te komen staan. Kan je je voorstellen hoe 5 gekke Belgen in een hondenverblijf rondlopen en pogen een overenthousiaste galgo een jasje aan te trekken? Niet simpel hoor! Dan heb je er eentje die spontaan afkomt en zeer gewillig knuffeltje komt halenen jasje zonder problemen laat aantrekken, denk je dat is weeral gelukt en je hebt je rug nog niet gedraaid of er zijn er twee andere datzelfde jasje al terug aan het uittrekken. Er zijn dan ook de angstige, je zou voor minder, die proberen we dan te lokken om ergens rustig te gaan zitten zonder oogcontact en nieuwsgierig als ze zijn komen ze dan meestal op kousevoeten eens kijken waarom jij daar zo zit met dat jasje in je hand, en ja het moment dat het dan toch lukt om het jasje aan te doen veranderen ze helemaal van uitstraling en je ziet de angst zo uit hun lijfje verdwijnen.
Na het jasjesavontuur (lachen, gieren, brullen) was het tijd om het dierenhospitaal te bezoeken. Het hospitaal bevindt zich in het centrum van Albacete en iedereeen kan daarheen komen met zijn huisdier voor verzorging, alles is voorzien tot en met operatiekamer voor kleinere ingrepen. Voor moeilijkere operaties gaat Arca naar een kliniek in Alicante, daar zijn alle materialen enz. voorhanden. Ondertussen regent het al en is het bitter koud aan het worden en gaan we op een voor ons niet alledaags uur, 22u een lekker Spaans hapje eten. Uiteindelijk na een lange zware dag, afgesproken met Sole om ‘s anderendaags 09u s’morgens aan onze volgende dag te beginnen.
De 2e dag werden we opgehaald door Gema. Onderweg naar het asiel zagen we een hond loslopen en we stopten onmiddellijk om deze proberen te vangen. Maar spijtig genoeg moesten we het na enkele pogingen opgeven omdat hij steeds wegliep en het risico voor een aanrijding te groot werd (naast een drukke baan). Frustrerend… maar we hadden het geprobeerd.
Bij Arca aangekomen gingen we eerst alle hondjes nog eens begroeten en moesten we vaststellen dat meer dan de helft al geen jasje meer aan had, uitgedaan door hun vriendjes. Ondertussen waren verschillende Spaanse vrijwilligers al druk in de weer met het verzorgen van de honden en de verblijven. Dit steeds allemaal even vrolijk en met een lach. Wij begonnen alvast de transportkooien klaar te maken voor de 4 honden die met ons terug meegingen naar België.
Zoals afgesproken zouden we naar Marifeli gaan om samen naar de renbaan te rijden. Bij Marifeli thuis werden we zoals steeds zeer warm ontvangen en kregen we een rondleiding in haar huis, “een klein privé-asiel” overal waar er plaats is (en er is veel plaats), zitten honden. Ze had ook een kleine podenco met puppies en die waren natuurlijk weer goed voor veel oh’s en ah’s ik denk zelfs dat er een paar dames ter plaatse verliefd werden! Er was ook een prachtige gestroomde Galga Nieves waar Herwig helemaal weg van was en die in april naar België komt… in opvan bij… juist ja, Patricia en Herwig!
Na een snelle lunchstop (Spaans snel / paar uur) zijn we naar de renbaan gereden, in het midden van de velden kom je ineens aan een tien meter breed en ongeveer 1 kilometer lang afgebakend (draadje van een kleine meter) stuk grond en dat is dan de renbaan. Er staat zelfs een tribune met onderin ruimte om honden in hokken te zetten terwijl ze niet rennen.
Terwijl wij nog een paar foto’s namen was er een auto komen aanrijden met 3 zeer goed verzorgde galgo’s die zeer duidelijk de renbaan kenden en die vrolijk aan het rennen waren op de renbaan. Na een tijdje stapte het baasje in zijn auto en dit was het sein voor de 3 om de volledige lengte van de renbaan naast de auto in volle spurt af te leggen, de snelheid en kracht die ze dan tonen is geweldig om te zien. Hopelijk blijft deze meneer zijn honden even goed verzorgen als ze niet meer zo snel zijn want dit is meestal niet het geval volgens Sole en Marifeli en die kunnen het weten.
Marifeli had ondertussen bericht gekregen dat er een jager was die een aantal van zijn honden niet meer moest hebben en dat ze deze maar moest komen halen, dus wij op weg naar het dorp waar we eerst ééntje oppikten en nadien nog 2 op een andere plaats. Wij hadden de opdracht gekregen om niet uit de auto te komen en geen foto’s te nemen daar de jager niet bekend wilde zijn. In vergelijking met de honden aan de renbaan waren deze mager, vuil en hongerig. Bij Marifeli thuis meteen een grote pot eten gevuld waar ze als uitgehongerde leeuwen van begonnen te eten. Een zaligheid om te ervaren dat ze daarna met een vol buikje en nog een beetje angst in hun oogjes, toch gewillig streeltjes van ons aanvaardden. Wat zijn het toch geweldige honden, die galgo’s!
Onze laatste dag vertrekken we ‘s morgens al vroeg met Gema naar het asiel om met zijn allen het vertrek voor te bereiden. De transportkooien in de camionne zetten en in orde brengen met zachte dekentjes en drinken. En dan is het zover en mogen we de schatjes die mee naar België reizen met ons gaan halen: Teo, Dakota, Minerva en Arco zijn helemaal klaar voor hun reis naar een beter leven!
Ondertussen viel het mij op dat er veel mensen rondliepen met honden aan de lijn. Sole vertelde dat dit families zijn die regelmatig op zondag met de honden komen wandelen om de hondjes een beetje beweging te geven en vertrouwen in de mensen terug te schenken. Fantastisch dat er ook in Spanje dierenvrienden zijn die zich belangeloos inzetten en zo proberen tijdens het weekend hun steentje bij te dragen.
Nadat we afscheid genomen hadden, vertrokken we (met 3u vertraging) omstreeks 18u30 richting België. En onze reis zat er nog niet op… want eens aangekomen in België vernamen we dat er een fout was gebeurd en men de honden op een vlucht naar Charleroi had gezet ipv op onze vlucht!! Ongelooflijk maar waar… moe, uitgeput en heel ongerust over het welzijn van de honden hebben we nog uren, tot na middernacht, op de honden in Zaventem moeten wachten. Heel opgelucht waren we toen ze met een speciale taxi gebracht werden en we zagen dat ze het goed stelden… Uiteindelijk konden we omstreeks 03u00 met de honden huiswaarts trekken…
Een avontuur met spannend einde maar gelukkig eind goed al goed!
Wil je graag een hond helpen maar heb je geen plaats om hem/haar een gouden mandje te geven? Maar je ziet het wel zitten je steentje bij te dragen om een hond in nood te helpen en deze een nieuwe start te kunnen geven? Dan kan je ook een donatie doen. Dit kan via onderstaande link.
Galgo Aid Europe VZW
Bredabaan 938
2990 Wuustwezel
KBO nr.0882.333.774
RPR Antwerpen
Please don’t copy or reproduce any materials or images found on this website without written permission.
2023 © Galgo Aid Europe VZW All Rights Reserved. Privacybeleid - Cookiebeleid
