Reisverslagen
Het begon allemaal ergens in mei, we plaatsten een vluchtoproep op onze Facebookpagina voor eind mei. Het werd juni en nog steeds geen reacties van mensen die terugkwamen vanuit Alicante en hondjes mee konden brengen.
En intussen kwamen er steeds meer plekjes vrij in opvang om de lieverds te kunnen ontvangen in België. Dus het werd dringend tijd om iets te ondernemen. Intussen had Anita me al gevraagd of ik het eventueel zag zitten in een trip naar Spanje, heen en weer in combinatie met een bezoek aan het asiel. Ik had nog slechts 2 vakantiedagen over voor dit jaar en zei oké, ik doe het nodige en vraag een dagje verlof aan, een weekje voor vertrek werd onze vlucht geboekt. Vertrek werd gepland op 20 juni…. Toen begon het spannend afwachten en aftellen.
Midden in de nacht om 3.30u werd ik opgehaald door Robin en mijn reisgenoot Anita. Om 6u gingen we de lucht in om dan enkele uren later te landen in Alicante. Daar toegekomen op zoek in de aankomsthal naar een logo, jaja, een treinlogo 😉 We zagen taxi en buslogo staan maar geen trein ??? Toch maar even vragen dan. Een vriendelijke Spanjaard vertelde ons dat hier helemaal geen trein vertrok maar wel in Alicante stad. Dus bus genomen naar Alicante stad, 20 min. waren we onderweg, beetje gezien van de omgeving langsheen het strand en stukje doorheen de stad. De chauffeur had ons iemand aangewezen dat ook afstapte waar wij moesten zijn en die persoon wees ons dan de richting van het station aan. Allemaal heel erg behulpzaam. Het was een avontuur zeker als je bekijkt dat ik zelfs in België geen bus of trein neem 😉
Aangekomen in’t station op zoek naar loket, tickets kopen voor de trein om dan van de dame te horen, binnen 5 min vertrekt de trein op perron 10, dat werd rennen. Als 2 gekken door de hal om dan totaal uitgeput de trein op te springen en daar in de lach te schieten als 2 tienermeisjes. We hadden het gehaald, zaten net op onze plaats en de trein vertrok. Ondertussen sms’en met ‘t thuisfront over ons reilen en zeilen en dat we goed waren toegekomen. Dit werd een reis van bijna 2 uur op de trein, een 5-tal tussenstops en dan zouden we er zijn, het ging goed vooruit. Verschillende landschappen kwamen we tegen, merendeels dor en verlaten. En dan denk je : als hier een hond moet ronddwalen, daar denk je niet graag aan maar het gebeurt wel. Op een gegeven moment een ietwat groener stuk en een meer, een meer waar meerdere watervogels vertoeven. Blijkbaar ook flamingo’s, ik had er een vijftal gezien, waarop Anita zei : die leven hier toch niet ?! Ik twijfelde ook maar had ze zien staan op één poot, dus dacht echt wel aan een flamingo. De dag nadien kregen we bevestiging van de vrijwilliger die ons terug naar de luchthaven voerde. We hadden ze beide daar niet verwacht. De landschappen flitsten voorbij tegen een snelheid van 160km/u, het ging vlotjes. Intussen had Anita Mateo gecontacteerd, hij zou ons ophalen aan het station van Albacete. Wat een verwelkoming, één ding is zeker een warm persoon met een groot hart voor mens en dier.
Onderweg naar het asiel werd er honderduit gepraat tussen Anita en Mateo over hoeveel hondjes er nu zaten in het asiel en over hun toestand. Het Spaans vrij onbekend voor me, maar ik ving vrij veel woorden op waar ik wel weg mee wist, het Spaans gelijkt erg op Italiaans en ik begon stilletjes aan mee te volgen in het gesprek en vroeg Anita af en toe naar meer uitleg of ze vertaalde automatisch, wat het voor haar extra vermoeiend maakte, tenslotte was het voor haar ook weer even geleden en de eerste dag is het altijd weer wennen, de dag erna had je haar moeten horen 😉
Aangekomen in het asiel werd het me al heel snel duidelijk, alles voor de hondjes en de katten die daar worden opgevangen. Enkele hondjes liepen ons tegemoet tot aan de poort en we wandelden binnen, ze kwamen al dadelijk om aandacht vragen. Even later kwam er een vrijwilligster met 2 mooie witte galgo pups, Blanco en Blanca, adembenemend mooi. Nog zo jong en al ter adoptie, ze verbleven bij deze dame in het opvanggezin.
Dan zijn we begonnen aan een rondgang door het asiel, er werd me al snel duidelijk dat er verschillende rassen en mix-rassen vertoefden maar de meerderheid waren toch wel zeker en vast Galgo’s … Jammer genoeg ! Anita vertelde dat Mateo sprak over een 200-tal honden momenteel, wat ik enorm veel vind maar het blijkt dat het nu rustiger is dan anders, de piekperiode ligt gewoonlijk in februari. Het einde van het jachtseizoen, dan ligt het aantal honden rond 400 à 500 honden. Ondanks het aantal wordt alles op alles gezet om elke hond die er is de nodige verzorging en aandacht te geven. Maar er zitten er te veel, sowieso… Nog steeds te veel !
Bij onze rondgang doorheen het asiel zijn we verschillende patio’s binnengestapt, allemaal met een grote zeildoeken erboven om de hondjes te voorzien van de nodige schaduw. In hun binnenhokken uit beton is het opmerkelijk frisser. Telkens weer een verwelkoming : het lijkt net of ze allemaal willen zeggen : neem mij mee ! Likjes doorheen de omheining en eens je binnenstapt een hartverwarmende verwelkoming en vraag naar knuffels, telkens weer ! Bij groot en klein. We gaan verschillende patio’s binnen om kennis te maken met de lieverdjes, één grote witte galgo besprong me letterlijk om me te omhelzen, zo lief allemaal. Het is enorm slikken want je zou ze wel allemaal mee willen nemen, maar weet dat het niet kan. Telkens weer die lieve smekende kopjes bekijken doet wel pijn, maar ze genieten van die moment dus zijn we gul met onze knuffels. Mateo gaat nog wat verder regelen voor het vertrek van de hondjes de dag nadien. Terwijl wandelen Anita en ik verder tussen de patio’s, bij sommige pitbulls die er vertoeven kan je beter geen oogcontact zoeken, dat is snel duidelijk ! Ze werden gebruikt als gevechtshonden en zitten allemaal apart. Terwijl er dan toch anderen zijn die je een likje geven door de omheining en met hun staartje staan te zwaaien. De ene is dus al wat liever dan de andere…maar ‘de mens’ heeft hun karaktertjes verwoest, zoveel is duidelijk.
Aangekomen in het asiel werd het me al heel snel duidelijk, alles voor de hondjes en de katten die daar worden opgevangen. Enkele hondjes liepen ons tegemoet tot aan de poort en we wandelden binnen, ze kwamen al dadelijk om aandacht vragen. Even later kwam er een vrijwilligster met 2 mooie witte galgo pups, Blanco en Blanca, adembenemend mooi. Nog zo jong en al ter adoptie, ze verbleven bij deze dame in het opvanggezin.
Dan zijn we begonnen aan een rondgang door het asiel, er werd me al snel duidelijk dat er verschillende rassen en mix-rassen vertoefden maar de meerderheid waren toch wel zeker en vast Galgo’s … Jammer genoeg ! Anita vertelde dat Mateo sprak over een 200-tal honden momenteel, wat ik enorm veel vind maar het blijkt dat het nu rustiger is dan anders, de piekperiode ligt gewoonlijk in februari. Het einde van het jachtseizoen, dan ligt het aantal honden rond 400 à 500 honden. Ondanks het aantal wordt alles op alles gezet om elke hond die er is de nodige verzorging en aandacht te geven. Maar er zitten er te veel, sowieso… Nog steeds te veel !
Bij onze rondgang doorheen het asiel zijn we verschillende patio’s binnengestapt, allemaal met een grote zeildoeken erboven om de hondjes te voorzien van de nodige schaduw. In hun binnenhokken uit beton is het opmerkelijk frisser. Telkens weer een verwelkoming : het lijkt net of ze allemaal willen zeggen : neem mij mee ! Likjes doorheen de omheining en eens je binnenstapt een hartverwarmende verwelkoming en vraag naar knuffels, telkens weer ! Bij groot en klein. We gaan verschillende patio’s binnen om kennis te maken met de lieverdjes, één grote witte galgo besprong me letterlijk om me te omhelzen, zo lief allemaal. Het is enorm slikken want je zou ze wel allemaal mee willen nemen, maar weet dat het niet kan. Telkens weer die lieve smekende kopjes bekijken doet wel pijn, maar ze genieten van die moment dus zijn we gul met onze knuffels. Mateo gaat nog wat verder regelen voor het vertrek van de hondjes de dag nadien. Terwijl wandelen Anita en ik verder tussen de patio’s, bij sommige pitbulls die er vertoeven kan je beter geen oogcontact zoeken, dat is snel duidelijk ! Ze werden gebruikt als gevechtshonden en zitten allemaal apart. Terwijl er dan toch anderen zijn die je een likje geven door de omheining en met hun staartje staan te zwaaien. De ene is dus al wat liever dan de andere…maar ‘de mens’ heeft hun karaktertjes verwoest, zoveel is duidelijk.
Even tijd voor pauze en we genieten samen met wat vrijwilligers van het asiel van enkele tapas en de middagrust in de buurt, effe siësta dus. We ontmoeten hier ook Sole die met een schatje van een pupje langskomt… Iedereen direct verkocht door galgo pupje Antonio. Wat een schatje, hij verhuist van schoot naar schoot. Antonio heeft de nodige vaccinaties gekregen en er wordt overlegd om te proberen om hem de dag nadien mee te nemen op onze vlucht, we give it a try ! Fingers crossed ! Bélen opvangmama van Bella komt met Bella langs, ze staat op onze website en werd onlangs recht in de keel aangevallen door een andere hond, maar ze herstelt prima dus kan zeker en vast mee op het volgende vluchtje naar België. Ze heeft een fantastisch lief en zacht karakter, ons ruwharig Podenco meisje veroverde ook al snel onze harten. Zo lief!
Omstreeks 16u rijden we met Mateo naar de dierenartspraktijk van ‘Arca de Noe’ dat midden in het stadje Albacete ligt, de hondeneigenaars van de omgeving komen er langs met hun hondje of katje voor de nodige vaccinaties, operaties, medicatie,… Alles is voorhanden, op deze manier steunen ook deze mensen het asiel. De hondjes die we de dag nadien meenemen kwamen mee vanuit het asiel naar hier, zodanig dat ze een rustige nacht hier kunnen hebben voor hun vertrek. Tiffany, Tindra en Sequeta hun paspoortjes liggen reeds klaar. Daarna brengen we een bezoekje aan het hondenhotel van de vriendin van Mateo, zij zorgt in een prachtig uitgerust gebouw waar alles is wat de hondjes nodig hebben die hier op vakantie komen. Een groot terrein naast het gebouw waar ze lekker kunnen rennen en zich lekker kunnen uitleven, bovenaan zijn de slaapvertrekken en één grote speelruimte. De hondjes worden ook hier alweer in de watjes gelegd. Het is er fris vertoeven. Guilli en Spy logeren hier 2 nachtjes, zij kwamen van een opvanggezin en men wilde niet dat ze dan terug naar een asiel zouden moeten gaan om stress te vermijden, werden ze even hier geplaatst voor de vlucht vertrok. Dat was weer mooi geregeld, het was erg duidelijk want hun staartjes draaiden overuren.
Feli nam ons nadien mee op sleeptouw 🙂 ze reed met ons naar de zigeunerwijken, ik was er niet echt gerust in maar zij zwaaide naar alles en iedereen om hun vertrouwen te winnen. Ze vertelde ons dat de zigeuners alles afbraken waar ze in leefden, het was er één grote vuile boel. Ze nemen zelfs hun paarden en stieren mee naar binnen op die appartementen dus je kan je wel voorstellen hoe het eruit ziet. We ontdekken al snel enkele paarden aan een koord vastgebonden op’t straat, een galgo vastgebonden en een Podenco die los ligt op straat, ik heb stiekem enkele foto’s genomen en dan wijselijk m’n camera opgeborgen. Ze vertelde ons ook, als je wagen gestolen wordt kan je best hier eens komen kijken, de kans is groot dat je hem hier terugvindt. Feli en Anita stappen uit, ik ben er niet gerust en blijf bij mijn camera zitten met de autosleutels in m’n hand. Ze willen de galgo eens van dichterbij bekijken maar het diertje is zo bang van hen, waarop de zigeuner zegt ik zal m’n andere galgo eens halen,die ik al 12 jaar heb. Toch reeds 12 jaar en dan denk je ze zorgen er dan toch voor, maar het arme diertje zijn oren zaten vol met teken. Weer eens het bewijs dat ze er niet genoeg voor kunnen zorgen en als de kosten te groot worden… ??? Pffff, niet leuk ! Bij het buiten rijden van de zigeunerwijk zegt Feli terwijl ze stopt tegen Anita : ga je mee ?! Ik bekijk haar met vragende ogen, blijkt dat daar onderaan de brug kooien staan waar er soms honden in gedumpt worden. Dus ze wil voor de zekerheid effe checken, anders werden die meegenomen naar het asiel. Gelukkig zaten er geen in.
Nu reden we verder en gingen op zoek naar een racetrack waar galgo’s racen voor geld, blijkt jammer genoeg nog steeds legaal te zijn. Er staat een bar, een stenen tribune doorboort met luchtgaten, de achterkant zijn allemaal hondenhokken. Waar de honden wachten terwijl de anderen honden racen en een haas achterna zitten. De racestrook zelf is 3km krijgen we te horen. De windhonden racen hier wel degelijk achter echte hazen, het bewijs ligt op de grond. Een afgerukte uitgedroogde staart van een haas ligt er. Ik gooi het terug op de grond, denk er verder liever niet over na en we rijden verder. Het wordt intussen avond en maken kennis met Llanos en haar dochtertje waar we ons nachtje zullen doorbrengen. We nemen een verkwikkende douche om nadien met enkele vrijwilligers tapas te gaan eten. Super lekker, gezellig maar we zijn moe en de dag nadien er vroeg uit om huiswaarts te keren. Omstreeks 23.30 vleien we ons neer in ons bedje, het was een lange dag…
Wil je graag een hond helpen maar heb je geen plaats om hem/haar een gouden mandje te geven? Maar je ziet het wel zitten je steentje bij te dragen om een hond in nood te helpen en deze een nieuwe start te kunnen geven? Dan kan je ook een donatie doen. Dit kan via onderstaande link.
Galgo Aid Europe VZW
Bredabaan 938
2990 Wuustwezel
KBO nr.0882.333.774
RPR Antwerpen
Please don’t copy or reproduce any materials or images found on this website without written permission.
2023 © Galgo Aid Europe VZW All Rights Reserved. Privacybeleid - Cookiebeleid
