Miso

Mijn dochter is echter slim, doortastend en inventief: en toen ze middenjury begon te doen en dus aandacht en tijd kon garanderen wist ze niet enkel haar vader te overtuigen, maar bracht haar argumenten voor “toch een hond” zodanig goed dat ik – als grote windhondenliefhebber – eigenlijk geen tegenargumenten meer over had: ze kon en wou er zelf voor een hond zijn, de hond zou mee in co-ouderschap zitten, zou een stukje mobiel “thuis” zijn dat ze meenam, en een maatje als beschermende en helende balsem op haar ziel. Later zou blijken dat dit maar een fractie van de volledige positieve impact zou zijn.

Ik had slechts één voorwaarde: het moest een windhond zijn die met katten en kinderen kon. Ik vertelde over mijn ontzettend positieve ervaringen met de windhonden die ik gekend heb in mijn leven, over hoe anders ze zijn dan andere honden. Over hoe rustig en “laid back” ze kunnen zijn, hoe stil, hoe coöperatief zonder dat ze continu opdrachtjes verwachten. In mijn ogen zijn windhonden de “katten onder de honden”, en zijn ze ontzettend vriendelijk en goedhartig. Tenminste, als je geduldig genoeg bent om de juiste match af te wachten. En je terdege te informeren, hetgeen zij ook nauwgezet deed: mijn dochter las en bekeek alles wat ze te pakken kon krijgen over windhonden en het beloningsgericht benaderen van honden.

In de herfst startten we de adoptieprocedure.  Ik zat ermee in dat haar co-ouderschapsverhaal in haar nadeel zou spreken – want welke organisatie wil nu een hond laten adopteren die de hele tijd mee geheenenweerd wordt? – maar we hadden het geluk om bij adoptieconsulente Ingrid terecht te komen, die openminded en begripvol genoeg bleek te zijn en onze situatie echt wou begrijpen om de perfecte match voor ons te vinden.

Dat matchen vraagt tijd en bedachtzaamheid, en ook loslaten wanneer de match niet ideaal blijkt te zijn. Hetgeen in de praktijk soms erg pijnlijk was, wanneer een bepaalde hond er op het eerste zicht compatibel uitzag maar in de praktijk bvb niet met katten of kinderen kon, of een meer ervaren hondeneigenaar nodig had. Soms was het echt een kwestie van rouwen wanneer een hond waar ze haar zinnen zo hard op had gezet toch geen goeie match was.

Staartje 2020 kwam er echter een hoopgevend bericht van Ingrid: ze had een ideale match gevonden, een prachtige, stabiele galgoreu die eerst nog even in een pleeggezin moest om te observeren welk vlees ze in de kuip hadden. In dat pleeggezin waren er andere honden en katten, hetgeen ik geruststellend vond ivm onze teergeliefde kater op leeftijd.

Ze vroeg of we er geen bezwaar tegen hadden dat hij “al” zeven jaar oud was, maar dat vond ik eigenlijk juist een groot voordeel:

iedereen lijkt altijd jonge honden of puppy’s te willen adopteren en de “oudjes” blijven helaas achter, terwijl zij meestal al veel meer basisvaardigheden onder de knie hebben. “A year under each paw” is een gekende uitdrukking waar er wel wat in zit: hondjes van +4 jaar zijn meestal een pak gebalanceerder en rustiger dan tweejarige pubers of onstuimige tornadopups.

De praktijk leek dat helemaal te bevestigen want de foto’s en verhalen die van uit het schitterende pleeggezin tot bij ons kwamen lieten ons een stabiele reu zien die goed opschoot met mensen, honden en katten, goed aan de leiband kon lopen en niet angstig was.