Adoptieverhalen
Dat ik nu een adoptiehond uit Spanje zou hebben, had ik zes jaar geleden nog niet durven dromen. Ik keek toen in de ogen van een Spaanse Galgo en dat veranderde mijn leven.
Het was rond Pasen en ik was op bezoek bij mijn ouders in Spanje. Zoals elk weekend gingen ze petanque spelen met vrienden. Ik zat er op een bankje naar te kijken, toen ik een man zag wandelen met 2 honden: een windhond en een Berner Sennen.
Hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker ik kon zien dat de dieren een hard leven gekend hadden. Ze liepen sloom en houterig met hun kop wat naar beneden. Toch zag ik dat het geen oude honden waren.
De man wist mij te vertellen dat ze uit het asiel kwamen. De Berner Sennen was opgehangen aan een boom gevonden en maar net van de verstikkingsdood gered. De windhond, die een Spaanse Galgo bleek te zijn, had nog maar een halve staart. Zijn vacht zat onder de littekens en zijn buik was blijkbaar als asbak gebruikt.
Heel voorzichtig aaide ik hem. Hij keek me aan en de trouwe dankbare blik van die mooie bruine hondenogen zou ik nooit meer vergeten. Het liet me niet meer los, de blik van die hond stond in mijn geheugen gegrift.
Weer thuis struinde ik het internet af om meer te weten te komen over het ras. Het karakter sprak me aan, alhoewel ik het uiterlijk van windhonden in het algemeen niet zo mooi vond. Maar ja, schoonheid zit van binnen, weet ik nu ook.
Ik droomde al langer van een hond, maar voorlopig zou het bij dromen blijven, want ik was net gescheiden en woonde met mijn drie kinderen op een appartement. Een ding wist ik echter zeker: ooit zou ik een Galgo een gouden mandje geven!
Ondertussen verdiepte ik mij in de Spaanse hondenproblematiek, las (regelmatig met tranen in de ogen) over de Galgo’s en Greyhounds in Spanje.
Ik las over hoe de Spaanse jagers hun honden als gebruiksvoorwerpen afdanken bij slechte prestaties. Hoe ze de chip uit hun vlees snijden zodat de eigenaar niet achterhaald kan worden, hoe ze gedumpt worden, levend begraven, gestenigd, aangereden, opgehangen… Ik las over het belachelijke bijgeloof van de Spaanse jager: hoe harder een Galgo lijdt in dit leven, hoe beter de volgende Galgo zal zijn.. Wat een narigheid! Hoe meer ik las, hoe meer liefde ik voelde en hoe mooier ik het ras begon te vinden.
Jaren later was het dan eindelijk zo ver. Ik woonde in een huis met grote tuin, had een stabiele gezinssituatie en ik was eindelijk klaar voor mijn eigen Galgo. Ik bezocht verschillende websites van instanties die honden ter adoptie aanbieden.
Honderden hondensnoetjes keken me vanaf het computerscherm verwachtingsvol aan. En dan moet je een keuze maken.
Ik heb enorm veel bewondering en respect voor iedereen die zich inzet voor dierenleed in de wereld. De website die mij hierbij het meeste aansprak (en dit was puur een gevoel) was die van Galgo Aid Europe vzw
Ik vulde online een adoptieaanvraag in en hiermee was het startschot gegeven! Hierna volgde een hele reeks emails, telefoontjes, gesprekken en huisbezoeken.
Ze bekeken onze gezinsleden, checkten of de tuin wel Galgo-proof was en uiteindelijk werd ons Parchea voorgesteld. Een fijn zwart Galgoteefje van 3 jaar. Volgens Galgo Aid Europe zou zij het beste passen bij onze andere hond die we ondertussenhadden; een jonge Border Terriër, genaamd Luiz.
We gingen Parchea bezoeken bij het opvanggezin waar ze verbleef en na enkele dagen in spanning afwachten kregen we het verlossende telefoontje. We waren goedgekeurd als adoptiegezin en Chea (haar verkorte naam) mocht bij ons komen wonen!
Al snel konden we haar ophalen en toen ik haar thuis zag liggen op haar kussen, smolt mijn hart… Ze was graatmager en lag bang en ineengekrompen met grote ogen rond te kijken.
Daarna maakte ik een hele grote fout! Ik noemde onze adoptiehond ‘my princess from Spain, land of pain’ en ik bediende haar als een ware koningin. Ik had zoveel medelijden dat ik haar alles gaf en alles toeliet.
Na enkele weken was mijn prinses verandert in Cruella de Ville. Zij bepaalde de regels. Wanneer zij dacht dat we ‘s morgens moesten opstaan, begon ze onophoudelijk te blaffen en aan de deur te krabben. Ze beet de stoelen kapot en stal alles waar ze bij kon komen. Luiz, haar partner in crime, beet vervolgens alles vakkundig stuk op de grond. Kleding, brillen, boeken, de post…. noem maar op.
Het werd een onhoudbare situatie en ik vroeg de mensen van Galgo Aid Nazorg om hulp. Ze vertelden mij wat ik eigenlijk zelf had moeten weten: strenger zijn, consequent zijn en veel structuur aanbieden.
Daarom gooide ik het roer volledig om: ik kocht een nieuwe zithoek waar de honden niet in mochten (de oude was ondertussen volledig gesloopt) en liet de deur opnieuw schilderen (want daar zat door het vele krabben geen likje verf meer op).
Daarnaast zorgde ik voor drie zeer gezellige slaapplaatsen op de grond en ik kocht een mand die ik vulde met pluchen knuffels en hondenspeelgoed waar ze naar hartenlust mee mochten spelen. Ook maakte ik langere wandelingen en – zeker niet onbelangrijk – ik zei telkens zeer kordaat ‘NEE!’ tegen Chea wanneer ze iets deed wat niet mocht.
Langzaamaan keerde de rust terug in huis en kreeg ik er twee voorbeeldige honden voor terug.
Ondertussen is onze adoptiehond Chea nu tweeeneenhalf jaar bij ons en zien we haar nog steeds openbloeien. Elke dag is ze iets vrolijker en blijer! Ze weet nu precies wat mag en wat niet mag. Ze is echt een voorbeeldige huisgenoot.
Nog wekelijks neem ik een kijkje op de website van Galgo Aid en als ik mijn hart liet spreken hadden we ondertussen al zeker vijf Galgo’s. Maar mijn verstand zegt dat er nu rust en evenwicht is en dat wil ik ook zo houden.
Dus probeer ik op andere manieren mijn steentje bij te dragen voor “de adoptiehond”. Zo doe ik elk jaar rond Kerstmis een kleine donatie en breng ik bij elk bezoek aan mijn ouders in Spanje een of twee hondjes mee op mijn vlucht die bij ons in België dan een tweede thuis krijgen.
Telkens geef ik ze af met tranen in de ogen. Ik heb het er altijd weer moeilijk mee om ze niet zelf te houden. Mijn vriend zegt dan: ‘Schatje, je kan ze niet allemaal nemen hé?!’ Ik troost me met de gedachte dat ze inderdaad vast en zeker ook hun Gouden Mandje bij een fijne baas zullen vinden!
Wil je graag een hond helpen maar heb je geen plaats om hem/haar een gouden mandje te geven? Maar je ziet het wel zitten je steentje bij te dragen om een hond in nood te helpen en deze een nieuwe start te kunnen geven? Dan kan je ook een donatie doen. Dit kan via onderstaande link.
Galgo Aid Europe VZW
Bredabaan 938
2990 Wuustwezel
KBO nr.0882.333.774
RPR Antwerpen
Please don’t copy or reproduce any materials or images found on this website without written permission.
2023 © Galgo Aid Europe VZW All Rights Reserved. Privacybeleid - Cookiebeleid
