Adoptieverhalen
Hallo, ik zal me eerst even voorstellen, ik ben meisjes-whippet Cheyenne., en heb geen goesting in grote donkere (wind)honden. Ik heb in mijn 9-jarig hondenleven al heel wat meegemaakt. 8 jaar geleden ging ik met mijn toenmalig vrouwtje op uitstap, en werd ik plotseling zomaar ergens op straat overgedragen aan een stel met een whippet, Radja, die ook wat beteuterd stond te kijken. Zo had ik wel direct een vriendin en lotgenote. Ik moet eerlijk bekennen dat ik sindsdien wat angstig ben als ik andere windhonden tegenkom op straat en mijn best doe om ze bij me weg te houden, want je weet maar nooit wat daarvan kan komen. Enfin, mijn nieuwe thuis beviel me goed, maar vorig jaar werd mijn regelmatig leventje verstoord doordat mijn vriendin Radja op ruim 15-jarige leeftijd haar laatste adem uitblies. Ik had al snel door dat mijn baasje en vrouwtje de vrijgekomen plek wilde opvullen, maar wat schrok ik toen op een avond de bel ging en er 2 galgo’s van Galgo Aid uit de lift kwamen, dat had ik nog nooit meegemaakt!!!! Ik heb erg mijn best gedaan om duidelijk te maken dat ze niet welkom waren, maar het waren Spanjaarden en ze begrepen me zeker niet want gingen gewoon op de zetel liggen.
Kort daarna, kwamen we na een lange rit met de wagen bij een huis aan de rand van een bos en amai, ik stap uit en daar staat mijn spiegelbeeld qua kleur en strepen, maar dan veel groter en ook nog een jongen. Ik heb geblaft en gegromd maar hij leek mij niet te verstaan. Nu weet ik dat dit niet uit dommigheid was, het is gewoon een brave gezellige jongen die een groot gezin gewoon was. We hebben samen wat rondgewandeld en daarna mocht ik tot mijn grote vreugde weer mee naar huis. Enkele dagen later kwamen we in een bos in de buurt weer 2 van die galgo’s tegen, nog wel van dezelfde club. Dat kon toch geen toeval zijn? Zo klein als ik ben heb ik me extra druk gemaakt en zo kreeg ik op Facebook blijkbaar de bijnaam “killer-Cheyenne”.
Een paar dagen later arriveerden we weer bij datzelfde huis, en toen ik die Spaanse jongen weer zag, begreep ik dat het serieus was. Toen we samen in de wagen werden gezet werd het me duidelijk, hij ging mee, maar ik mocht blijven. Thuis was het nog wel wat wennen om alles weer te moeten delen, maar die jongen die ze Chico gingen noemen is wel een echte amigo……..en toch als ik andere windhonden zie ben ik nog steeds argwanend, want je weet maar nooit!
Ola, soy Chico, aka Edwin. Het eerste wat ik dacht toen ik Cheyenne zag was ” wat een opgewonden madammeke”, ik doe maar net alsof ik het niet merk dat ze chagrijnig is, ik moet immers indruk maken op haar baasjes. Als dat goed zit, komt de rest vanzelf wel. Want ik ben een heel vrolijke jongen en ben niet zo snel van mijn stuk te brengen. Ik had al snel door dat het liefde op het eerste gezicht was? en ik een thuis gevonden had. Toen Cheyenne begreep dat ik een blijvertje was heeft ze me best snel geaccepteerd en nu zijn we dikke vrienden, ik mag zelfs bij haar in de mand slapen. Ik heb het goed naar mijn zin, we wonen wel op een appartement, maar onze baasjes hebben als hobby wandelen en dat is toch tof. Halen ze hun rugzak uit de kast dan word ik toch dol. En ook gaan we regelmatig naar zo’n hondenuitloop terrein, kunnen we samen rennen.
Men vindt ons een mooi duo, al begrijpen de mensen niet altijd hoe de vork in de steel zit. We zien er hetzelfde uit, dus wordt al snel gedacht dat ik pa hond ben, en Cheyenne mijn dochter is?!!! Ik geloof dat mijn vrouwtje ook nog wat wil zeggen dus aan haar het laatste woord.
Wat zijn we blij dat we Chico erbij hebben genomen, echt een droom van een hond. Op zijn tijd wat ondeugend, hij verzamelt graag schoenen en kussens, maar oh zo vrolijk, hij is echt het zonnetje in huis. Op straat maakt hij regelmatig vreugdesprongetjes en tovert bij menigeen een glimlach op het gezicht. Tijdens wandelingen ziet, ruikt en hoort hij alles, of het nu de eekhoorns en duiven in de stad zijn, een muis of kikker in het struikgewas of de hazen in het veld. En opgepast als hij het eerder ziet dan jij, lig je na een moment van onoplettendheid in een greppel!!!!!! Hij is onze eerste galgo, maar zeker niet de laatste. Elke week kijk ik op de site en begrijp ik maar niet dat Beth nog geen gouden mandje heeft gevonden.
Het is dat ik mijn handen vol heb om 2 honden veilig door de straten te loodsen, anders zou ik het wel weten…………
Wil je graag een hond helpen maar heb je geen plaats om hem/haar een gouden mandje te geven? Maar je ziet het wel zitten je steentje bij te dragen om een hond in nood te helpen en deze een nieuwe start te kunnen geven? Dan kan je ook een donatie doen. Dit kan via onderstaande link.
Galgo Aid Europe VZW
Bredabaan 938
2990 Wuustwezel
KBO nr.0882.333.774
RPR Antwerpen
Please don’t copy or reproduce any materials or images found on this website without written permission.
2023 © Galgo Aid Europe VZW All Rights Reserved. Privacybeleid - Cookiebeleid
